KEŞFET

Vahşetin Çağrısı- Jack London Yorum: 1916 yılında 40 gibi çok genç yaşında hastalık sonucu öldüğünde geriye 15 eser bırakmıştı Jack London. Daha uzun yaşasaydı kimbilir ne güzel eserler bırakırdı bize diye düşünmeden edemiyorum. Bazı dostlar oldukça uzun pastoral tasvirleri nedeniyle sanırım biraz sıkıcı bulurlar Jack London' ı. Oysa ben bu tasvirlerin içine gömülür tadını çıkarırım. Tasvirleri adeta bizi olayların yaşandığı yere taşır. Yaşatır okurken.

Buck isimli kaçırılan bir köpeğin elden ele ,yerden yere , olaydan olaya sürüklenirken yaşadıkları anlatılmış. Köpeğin gözünden olağanüstü bir kurgu ile bunu başarmış yazar. Kendisine kötü davranan insanlara sesini çıkarmayan ( daha doğrusu aldığı eğitimle çıkaramayan) Buck sevgi gördüğünde ise buna misliyle mukabele ediyor . Canını bile esirgemeden sevdiğini koruyor kolluyor. Aslında bu yönü ile biz insanlara da örnek olması gerek diye düşünüyorum.

Ancak hayvaların birde doğası ve onları kendi cinsi yapan içgüdüleri var. Işte bunlar ile hayatı arasında da ikilem yaşıyor Buck. Ve bulunduğu ortamda Vahşetin Çağrısı ise sahibini arasında gidip geliyor. Kendimi Yukon belgeseli izlermiş gibi hissettim okurken.

Tasvirlerin arasında gezinirken olayları yaşamak isteyen , doğayı, hayvanları seven tüm kitap dostlarına tavsiye ediyorum bu güzel eseri

"Ey sen ki kül ettin beni onmaz yakışınla,
Ey sen ki gönüller tutuşur her bakışınla! Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince Çehren bana uğrunda ölüm hazzı verince Gönlümdeki azgın devi rüzgârlara attım; Gözlerle günah işlemenin zevkini tattım. Gözler ki birer parçasıdır senden İlâhın, Gözler ki senin en katı zulmün ve silâhın,
Vur şanlı silâhınla, gönül mülkü düzelsin;
Sen öldürüyorken de, vururken de güzelsin!"

Adı: Antik Acılar
Yazarı: @sunay.akin
Yayınevi: @isbankasikulturyayinlari
Türü: Şiir
Basım Yılı: 2021
Sayfa Sayısı: 55

Düşünceler: Açık konuşmak gerekirse serbest şiiri çok yakın bir zamana kadar pek sevmezdim. Şiir dediğin ölçülü ve kafiyeli olmalıydı bana göre. Oysa @sunay.akin kitaplarında denemeler , hikayeler arasına serpiştirilmiş şiirleri okuya okuya sevmeye başladım.

Okumayı söken bir çocuk gibi heceleye heceleye , yavaş yavaş okuyorum artık serbest şiirleri. Hatta bir kaç tane de şiir kitabı bile aldım ( buda dahil olmak üzere)

Kitabın sayfa sayısına bakıp önyargıya kapılmayın. Yazarın yanlış hatırlamıyorsam 2. Şiir kitabı olan bu 55 sayfalık eserin içinde birbirinden güzel tam 36 şiir var. Dün başladım okumaya bugün ancak bitirdim. Bir sürü not yazdım içine okurken ( üşenmedim saydım tam 24 tane )

Şimdi fikirlerimi siz değerli kitap dostları ile paylaştığım bu saatlerde burnuma rüzgarla birlikte bir deniz kokusu geldi. Sanki Üstad @sunay.akin bana " Burdayım " diyor gibi hissettim.

Içinde özlem, hasret , sevgi var ama nefret yok bu kitabın. Deniz var , göl var ,dağ var ama çöl yok. Barış var savaş yok. Sitem var inceden insanı saran, düşünmeye yönlendiren tatlı sitemler bunlar.

Şair, yazar, anlatıcı, dost ,abi ve daha bir çok unvanı var Sunay AKIN 'ın. Ülkemiz bazı şeyleri üretmesi bakımından çok bereketli bir yerdir. Örneğin hamasi nutuklar çeken, bin söyleyip bir yapmayan binlerce politika yapan kişi vardır meselâ. Ama bir tane Sunay AKIN vardır. Değerini bilelim bu gibi hazinelerin çok geç olmadan.

Okuyun bu kitabı. Benim gibi önyargılar ile yıllarınızı heba etmeyin. Şiir okuyun. Sunay AKIN okuyun

Mütareke yıllarında Ermeni meselesi dolayısıyla Erzurum'a gelmiş olan Amerikan heyetine o zamanın Belediye Reisi Zâkir Beyin verdiği cevabı kim hatırlamaz? Tercümana:
"- Dilmaç, bana bak, bu beyler uzun boylu anlatıyorlar. Ben kısa bir misalle Erzurum'da ekseriyet kimlerde idi, Generale anlatayım." diyerek heyeti oturdukları evin penceresine götürmüş.

(...) herhangi bir kötü niyeti yoktu, tam tersine, herkesin bildiği gibi insan türünün en iyi özelliklerinden ikisi olan ve fakir fukaranın yoksunluğundan çıkar sağlayan işin gerçek patronları tarafından sömürülmekte olan ve kariyerinde ilerleme umudu bulunmayan bu basit araba hırsızından çok daha taş kalpli suçlularda bile rastlanabilecek cömertlik ve fedakarlık duygularına itaat etmekten ibaretti tüm yaptığı.

Günümüzde, kitapta yaşanan olaylar eskide kalmış gibi görünse de aslında hâlâ tamamıyla bir değişim yok toplumda. Ahlak ve namus diyerek manipülasyonla istedikleri türde tek tip insan yaratmak amaçlanıyor. Kendilerini ahlak, iyilik timsali farz edip, başkasının hayatında her daim küçümseyecek bir kötülük görmek bu kişilerin tek vasfı gibi bir şey.

Kitapta da aynı bu türde bir adam, güya sevdiği(!) bir insana t*cavüz edip kendisiyle evlenmek zorunda bırakıyor. Eh, kadın da toplumun beklentisi yönünde hareket edip 'namusunu temizlemek için' evleniyor. Bir çocuğu olduktan sonra eskiden sevdiği adam geri dönüyor. Bu adam sapık kocayı öldürüyor. Sonra tüm insanlar kadının suçlu olduğunu düşünüyor. Kocasının iyi, ahlaklı ve mert biri olduğunu, karısının ise iffetsiz olduğunu, eski sevdiğine kocasını öldürttüğünü öne sürerek kan davası güdüyorlar.

Kadından intikamı almaları da yine batıl inançlarıyla insanları manipüle etmeleriyle oluyor. Kadının küçücük çocuğunu bin bir türlü hayalet, namus, cin masallarıyla dolduruşa getiriyorlar. Zavallı çocuk ve annesi yaşadıkları toplumun kurbanı oluyor kısaca.

Hayat, birbirinden ayırdıklarını, kısa bir müddet için tekrar yaklaştırır gibi olsa bile, uzun zaman yanyana bırakmıyordu. Geçen günleri bir daha geri getirmek mümkün değildi ve sadece hatıralar, iki insanı birbirine bağlayacak kadar kuvvetli değildi.

Ben sana herkesten saklanan, boynu bükük, dalgın ve suskun yanımı verdim. Her ne kadar içimde, benim de kırıntılarını duyduğum bir yerlerde, bir şeyler yaşam deyip kıpırdansa da, bildiğim ve gördüğüm her yanım tersini söylüyor. Sen haklısın belki, belki çok kolaydır. Belki gözlerimin önünde bir perde vardır, beni kandıran, her şeyi olduğundan daha zor gösteren... Beni herkesten iyi biliyorsun. Bazen seninle konuşurken benim bile bilmediğim bir yanımı keşfediyorum. Kendime şaşıyorum. Nasıl acıkmışım hayata, nasıl da susuz kalmışım! Güzel konuşmak yetmiyor bazen bazı şeyleri anlatmaya. Düşün ki benim gibi bir geveze bile çaresiz kalıyor. Dokunmak, saçlarından boynuna inen o yolda, o kokuda kaybolmak, bedeninden evvel rûhunun açtığı bahçede gezinmek, sarhoş olmak, gözlerinin ta içine bakarak dalıp gitmek güzel olurdu. Eğer ben tüm bunlarla yetinebilseydim. Ben seni kimsenin sevmediği gibi sevmeliyim, kimsenin düşünemeyeceği gibi düşünmeliyim. Sana kimsenin dokunmadığı gibi dokunmalıyım. Çünkü benim küçücük ve beni korkutacak kadar sonsuz dünyamda sana başka türlü yaklaşmak haksızlık olur. Kimseden bir talebim yok, sendense tek bir şey dileyebilirim: Beni bağışla. Deli değilim ama akıllı olduğum da söylenemez. Vatansız değilim ama bir yurdum da yok. Evet, konuşabiliyorum ama hiçbir şey anlatamıyorum. Ağrıyor, kanıyorum ama canlı mıyım, emin değilim. Bir şeyler hep güzel kalmalı. Uzaklık bazen binlerce kilometreye rağmen anlamsızdır. Yakın olmak için her zaman yan yana olmak gerekmez. Bir şeyler ya seninledir, ya değildir. Çok uzaklardayım, çok ücralarda. Bir türlü tükenmeyen bir mesafe var kendimle aramda. Yazıyorum, çiziyorum, çalıyorum, söylüyorum ama kâr etmiyor. Mutlu olmakla ilgilenmiyorum, bana daha yoğun bir hüzün gerek. Dilimi çözecek bir hüzün. Ben tanrıyı bir zamanlar hüzün sanırdım. O yüzden onu içimde bilirdim. Daha fazla oyun oynamaya gücüm yok. Tahammül edilmez derecede kayıp haldeyim. Her şey gözümün önünde olmasına rağmen, görmüyorum. İçimde bir şüphe var. Yorgunum. Yokuştan yukarı taşlar taşıyan ve sonsuza dek taşıyacak olan birinin umutsuzluğu var içimde, kendini olumsuzlayan bir umutsuzluk. En iyi başardığım şey iç çekmektir. Gülümsemek insanı yorar mı? Beni yoruyor. Yüzümde büyüyen bir karanlık var, gölgeleri korkutan bir karanlık. Oysa ne güzeldi erik ağacının altında uzanmalar, o kaygısız mutlaklık, o saçma kutsiyet... Arada belki kendimden dışarı çıkarım böyle ama yine buraya varırım. Bende her yol biraz ölüme çıkar. Üzülme. İyi ol. Buradayım. Ben olarak. Bir türlü tanımadığım ben... Veysel, Dosto, Mürid, o yaşlı çocuk... Özür dilerim.

Dostoyevski'nin Müridi

Kocalarına olan yakınlıklarından ötürü zaman içinde doktorların karıları da tıptan biraz anlar olurlar ve kocasına bu denli yakın olan bu kadın da körlüğün salgın gibi bulaşarak yayılmayacağını, bir insanın sırf kör birine baktı diye kör olmayacağını, körlüğün kişiyle doğuştan sahip olduğu gözleri arasında özel bir mesele olduğunu bilecek kadarını öğrenmişti.

Siyah-beyaz fotoğraflardaki renkleri nasıl tahmin ettiğini sorduğumda, "Bakmakla görmek aynı şey değil, görmek yavaş yavaş öğrenilir. Görmeyi öğrenirsek, görüntünün ardındaki öze ulaşırız," demişti.

Şimdi düşününce hak veriyorum. Önce ayrıntıları fark etmeyi öğreniyorsunuz, gördüğünüz nesneyi parçalarına ayırıyorsunuz, sonra yeniden baktığınızda gördüğünüz bütünlük ilk algıladığınızdan .ok daha zengin, daha anlamlı oluyor. Önce tümdengelim, sonra tümevarım yöntemi. Başladığımız tüm ile vardığımız tüm farklı. Bir opera partisyonuna, bir müzik parçasına çalışır gibi tıpkı.
.
.
.