cmr2010

"Evsizler, modern toplumun son özgür insanlarıydı. Kredi kartları yoktu. Çek defterleri yoktu. Arabaları yoktu. Cep telefonları yoktu...
Her bağlantının, her telefon görüşmesinin, her hareketin kayda alındığı bir dünyada, arkalarında iz bırakmayan tek grup onlardı."

Seni böyle seversem asarlar beni
Bir deniz fenerinin söndüğünü görürsün
Evlerine kapanır gemiler
Sis basar bütün limanları
Seni böyle sevdiğimi bilseler
Asarlar beni
Yokluğunu anlatırlar önce bir güzel
Dudaklarım çatlayınca susuzluğuna
Sabah beş buçukta ipe çekerler
Seni böyle sevdiğimi bilemezler
Bilseler de bilemezler
Ay batar
Gün doğar
Yer oynar yerinden
Duyamazlar..

Tamamlanmamış bir cümledir insan.
Yalnızlığıyla bile bir araya gelemeyecek kadar ıssız.
Bütün bunlara rağmen hayat, yine de anlamlı bir cümle kurabilme isteğidir.
İnsanın kendini tamamlayabilmesi isteği.
Zaman içinde aşınmış, her şeye kırgın bir ruhun kendini onarabilme çabasıdır.

'Hayat dediğin uzun bir yol. Ve bu yolda seninle beraber yürüyen insanlar var , yolda kaldığın zaman sana yardım edebilmek için. Yolda rastladıkların var, yanındakilerin kıymetini daha iyi anlayabilmen için. Yoluna taş koyanlar var, yürüdüğün yolu zehir etmek için. Bir de seni yarı yolda bırakanlar var, kendi başının çaresine bakabilmeyi öğrenebilmen için. Herkesin kendi doğrusu var ve herkes kendine göre haklı bu hayatta...'

'Şiir, yalnızca yazmak ve anlamak değil ise
yaşamak ve yaşadığını ruhun derinliklerinden
gelen duygularla
donatılmış sözcüklere dökmek ise ben de öyle yaptım;
Yaşadım yazdım, yazdıklarımla yaşadım.

Ne mavi tam ne de sarı...
Ömrümüzün dökülen baharları gibi
hazan dalları arasından sızan hüzmelerdir
yüreğimizde ışıldayan.

Yazılan her şiir okunduktan
sonra şairini terk eder.
Satırlar bambaşka düşlere dönüşür.
Ve şair "okumak pahasına"
yeni düşlere uyanır. '

"içimde söylemek istediğim o kadar çok şey var ki, fakat çok büyükler. içimdekileri söylemek için uygun bir yol bulamıyorum, kelimeler yetersiz kalıyor. bazen sanki tüm dünya, tüm hayat, her şey içime hapsolmuş ve onları anlatmam için feryat ediyorlar."

"onların gözünde en yüksek davranış bir iş bulup çalışmaktı. onların ilk ve son sözleri buydu. tüm fikirlerini bu iki sözcüğe sığdırabiliyorlardı. Bir iş bul ve çalış!"

“Bu dünyada insanların korktuğu tek şey öğrenmekti. Acıyı, susuzluğu ve üzüntüyü öğrenmek onların uykularını kaçırıyor, bu yüzden daha rahat döşeklere, daha leziz yemeklere ve daha neşeli dostlara sığınıyorlardı. Dünyaya olan kayıtsızlıkları bazen o kerteye varıyordu ki, kendilerine altın ve gümüşten, zevk ve sefadan, lezzet ve şehvetten bir alem kurup, keder ve ızdırap fikirlerinin kafalarına girmesine izin vermiyorlardı.”