Şiir

ve ne kadar da güzeldir
ümitli insanların arasında gülümsemek
üstelik bir yaz günü denizin kenarında
dünyayi değiştirecek bir çocuk gibi hissetmek
belki de diyorum kendi kendime bugün yapılacak en güzel şeydir
gücümün yettiği kadar koşabilmek
düşün ki bu günler bir daha gelmeyecek
yaşamak gerek
yaşamak gerek.

Murat Ali Ersan

bir yağmur... atların birden çöküp yan yattığı...
bir yağmur... garlardan... cılız gar çiçeklerinden...
sonuna dek el sallayanlardan... herşey bittikten sonra dönüp gene bakanlardan... onlardan işte en çok onlardan bir yağmur... bırakılmış cam ayakkabılardan... bırakılmış ülkelerden...
bırakılmış insanlardan bir yağmur...

ortasına bırakıldığım bir ülke... eylül ülkesi...
mistikler gibi geçilen belirsiz geceler...

Gözlerinde kaybolur her yolum,
Bir bakışınla başlar sonsuzluğum.
Geceye düşen yıldızdan parlak,
Kalbime dokunan en derin durgunluk.

Her nefeste adını taşırım,
Sessizliğe bile seni yazdırırım.
Bir gülüşünle açılır baharım,
Aşkınla yanar, yeniden doğarım.

Gözlerine esirim, kurtulmam imkânsız,
Sevdanla çevrili bu dünya sınırsız.
Ne zaman baksam ufuklar genişler,
Yalnız seninle ruhum serinler.

Ellerin dokunsa, zaman donar,
Kalbim coşar, gönlüm kanatlanır.
Sevda dediğin, sende vücut bulur,
Ömrüm seninle anlamla doludur.

Gözlerine esirim, sen bilmezsin,
Aşkınla yanarım, hiç sönmezim.
Bir ömür yetmez seni sevmeye,
Sonsuzluk istiyorum, yalnız seninle…

Beni hor görme kardeşim
Sen altındın ben tunç muyum
Aynı vardan var olmuşuz
Sen gümüşsün ben saç mıyım

Ne varise sende bende
Aynı varlık her bedende
Yarın mezara girende
Sen toksun da be aç mıyım

Kimi molla kimi derviş
Allah bize neler vermiş
Kimi arı çiçek dermiş
Sen balsın da ben cec miyim

Topraktandır cümle beden
Nefsini öldür ölmeden
Böyle emretmiş yaradan
Sen kalemsin ben uç muyum

Tabiata Veysel aşık
Topraktan olduk kardaşık
Aynı yolcuyuz yoldaşık
Sen yolcusun ben bac mıyım Âşık Veysel

Ben giderim adım kalır,
Dostlar beni hatırlasın.
Düğün olur, bayram gelir,
Dostlar beni hatırlasın.

Can bedenden ayrılacak,
Tütmez baca, yanmaz ocak,
Selam olsun kucak kucak,
Dostlar beni hatırlasın.

Açar solar türlü çiçek
Kimler gülmüş, kim gülecek
Murat yalan, ölüm gerçek,
Dostlar beni hatırlasın.

Gün ikindi akşam olur,
Gör ki başa neler gelir,
Veysel gider, adı kalır
Dostlar beni hatırlasın Âşık Veysel

Vatan sevgisini içten duyanlar
Sıtkı ile çalışır benimseyerek
Milletine, Ulusuna uyanlar
Demez neme lazım, neyime gerek

Her ferdin hakkı var, bizimdir Vatan
Babamız, dedemiz döktüler al kan
Hudut boylarında can verip yatan
Saygıyle anarız, şehit diyerek

Vatan aşkı ile çalışan kafa
Muhakkak erişir öndeki safa
Tesir nüfuz olur her bir tarafa
Herkes onu büyük tanır severek

Olmak istiyorsan dünyada mesut
Hakka halka yarayacak bir iş tut
Çalıştır oğlunu, kızını okut
İnsan olmak için okumak gerek

Vatan bizim, ülke bizim, el bizim
Emin ol ki her çalışan kol bizim
Ayyıldızlı bayrak bizim, mal bizim
Söyle Veysel öğünerek, överek. Âşık Veysel

Umursama dünya gelse üstüne
İçinde büyüyen bir ahın olsun
Elbet bir gün devran döner tersine
Tahammül en büyük silahın olsun

Boşver hayallerin gerçek olmasın
Yeşersin yeter ki umut solmasın
Derde talip ol ki dertli kalmasın
Garibin gözyaşı günahın olsun.

Olsun be aldırma Yaradan yardır
Sanma ki zalimin ettiği kardır
Mazlumun ahı, indirir şahı
Her şeyin bir vakti vardır

Yunus Emre

sevmek, sesinden sızan acıyı sesiyle silmesidir "koskocasın" demeden açılan kocaman kucak...
savrulmanın tatlı şurubu değil midir göğsünde sıkmak?
her nefeste çoğalıyor, iç istediğin kadar

sevmek, imdada imbat olup yetişmesidir
sınavlara sokmadan, zaman sormadan açılan kucak. ..
burdayım diyen, korkma, sararım ben seni
sarıldıkça çözülür düğüm, dolaş istediğin kadar

sen hiç hata yapmaz olur musun!
kimden öğrendiysen öğrenmişsin yalancılığı
sevmiyormuş gibi sevmişsin
beklerken beklemiyormuş gibi ...
sen seni yiyen yamyam olmuşsun bir ara
tükenince duymuşsun en büyük şiirini
falına bir "sevmek" ekledim bilmediğini düşündüğümden değil bildiğini sen de hatırla...

Ismarlama aşklara tahammülüm yok artık
Ya beni adam gibi sev ya da çek git yolumdan
Bir gülüş bir salınışsa tek verebildiğin, istemez
Tutku isterim ve delice sevmek
Bi coştumu dur durak bilmez bu yürek
Yüreğini isterim, yürek ister benle sevişmek
Ya adam gibi ya da çek git
Her gün biraz daha zorlaşarak çıldırtmaksa niyetin
Ama seviyorsan yeter ki, ki zaten yüreği ortaya koyduk
Tamam o zaman
Ben bi deli çocuğum, ama ısmarlama aşklara tahammülüm yok artık
Ya adam gibi ya da çek git

I. Şehir

bu şehir...
gecelerini bana zimmetlemiş bir harita
her sokak lambasında yüzün var,
her yağmur damlasında sesin.
tramvay raylarına sinmiş bir ayrılık,
otobüs duraklarında bekleyen gölgeler…
ben seni aradıkça
şehrin bütün yolları aynı çıkmaza bağlanıyor.

II. Kadın

bir kadın gittiğinde,
ardında kokusu kalır önce
sonra bir mendil, bir defter, bir kitap,
ve erkeğin içine işleyen
sinsi bir boşluk...
kadın yoksa:
erkek yarım kalır,
şehir yetim kalır,
gece karanlık olur.

III. Aşk

aşk bazen bir pusu gibidir,
karanlık sokakta aniden karşına çıkar.
aşk bazen bir ihanet gibidir,
en güvendiğin yerde sırtını yaralar.
ama aşk dediğin şey,
en çok da bir mecburiyettir:
unutamazsın, kaçamazsın,
çünkü kalbin bir kere imza attı mı
hiçbir mahkeme o sözleşmeyi feshedemez.

IV. Erkek

erkek dediğin,
çoğu zaman suskunluğunda boğulur.
geceleri sigarasına konuşur,
gündüzleri kalabalığa susar.
ama ne yapsa,
gözünün önünde hep aynı satır yanar:
“ben sana mecburum...”
çünkü mecburiyet,
bir duygunun adı değil,
bir kaderin adıdır.

V. Son

şimdi bil ki kadın,
ben senden gitmedim,
sen benden kaçtın.
ama bu kaçış
ikimize de kurtuluş olmadı.
çünkü aşk,
bir kere kanına karıştı mı
yaşamak dediğin şeyin
tam ortasında kalır.
ve işte yine söylüyorum:
ben sana mecburum...
çünkü sensiz olmak,
bu şehirde yaşamamak demek.

Bir gün, bütün ezanlar aynı anda susturulacak,
bütün çocuklar aynı anda yetim bırakılacak.
Ben biliyorum.
Çünkü bu toprak, daha önce de ihanete uğradı
kendi kardeşleri ve bütün dünya tarafından.

Her sokakta, unutturulmak için yükselmiş
sessizlik kuleleri var.
Ve o kulelerin gölgesinde, göğe bakan çocuk gözleri…
Adı kayıtlarda yok,
ama çığlığı hâlâ duvarlarda yankılanıyor.

Ben yürüdüm,
yürüdüm Gazze’nin yanan sokaklarında.
Kömürleşmiş bir duvarın üstüne yazılmıştı:
“Vatan, ölümü göze alabilenlerin mirasıdır.”
Yanına bir çocuk, parmağıyla kanını sürmüş:
“Ve ölümü çoktan tüketenlerin.”

İnsanlar ekranlarda alkış tutarken
bir annenin kalbi paramparça oluyordu.
Birleşmiş Milletler kürsüsünde sözler uçuşurken
bir baba, oğlunun defterini kefen yapıyordu.
Kimse görmedi.
Çünkü görmek, ekran icadından önceki bir yetenekti.

Ben soruyorum:
Ne zaman kaybettik ellerimizin duasını?
Ne zaman, suyun kıyısında susuz kalmayı öğrendik?
Hangi şairin defteri yakıldı da
dilimizdeki bütün kelimeler, uçakların gölgesine satıldı?

Şimdi,
bir şehir yanıyor içimde.
Bir yangın ki, külleri bile zehirli.
Ve biz, kendi çocuklarımızı bile
mezarsız bırakıyoruz.

Bir gün, hepimiz birer harf gibi düşeceğiz yere.
Ama o gün geldiğinde
çocuklar toprağı öpecek.
Çünkü bizden geriye kalan tek şey,
yeryüzüne kazınmış bir direniş duası olacak.

Gazze,
adını söyleyen herkesin dilinde
kan tadı bırakıyor.
Gazze,
dünyanın vicdanında açılmış en kara yara.
Ve biz,
bu yarayı her gün yeniden kanatıyoruz.

Ama bilinsin:
Her bomba bir tohum gibi düşüyor toprağa.
Her yıkıntının altında
yeni bir hayat filizleniyor.
Her şehit, göğe açılmış bir dua gibi
gökyüzünü ağırlaştırıyor.

Ben biliyorum.
Bir gün, bütün çocuklar yeniden gülecek.
Bir gün, külleri bile temiz olacak bu toprağın.
Ve o gün geldiğinde,
bütün dünya diz çökecek
Gazze’nin önünde,
çünkü o gün, insanlık yeniden
doğacak küllerin arasından.