Sevgi temayülünden doğan eylemler insani çabalardan neşet etmez. Elemle ve kederle birlikte gelseler dahi, Tanrı'ya itaatimize mündemiç eylem alanında bizler edilgenizdir. Etkin bir insani çabayla aşacağımız değil, sabırla, tevekkül ve takât ile aşabileceğimiz bir oluşlar dünyasındayız.

İçimizdeki kötülüğün bir kısmını arzumuzun ve dikkatimizin nesnelerine taşırız. Ve o kötülük bize bu nesnelerden doğmuş
gibi geri döner. İşte bu sebeple, kötülüğün tahakkümüne maruz kaldığımız mekanlardan soğur ve nefret ederiz. Bu mekânlar bizi kötülüğe hapsedermiş gibi görünürler.