Güneş kapımda bekleyedursun, yakasında adını unuttuğum bir mavi sızının tutup ayaklarımı toprağa batırdığı bir hükümsüz gecenin kavgasını ne kadar derinden hissetmişiz ki müntehaya ulaşmak avuçlarımı eritiyor.
Kitabı okudukça aşkın derinliklerinde kayboluyorum her defasında. İşin garip tarafı ise bulunmak istemiyorum asla.
Mehmet Şamil hocanın şiirlerini okuduktan sonra şiire bakış açım değişti. Şimdilerde kolay kolay şiir beğenemiyorum mesela. Bunun için kendisine buradan çokça teşekkür etmeliyim. İyi ki yazmaya hâlâ devam ediyor.