Gabriel Garcia Marquez

Kitabın Adı : Ağustosta Görüşürüz
Yazarı : Gabriel Garcia Marquez
Yayınevi : Can Yayınları
Türü: Roman
Basım Yılı: 2024
Sayfa Sayısı : 88 Sayfa

Düşünceler: 2014 yılında 87 yaşında öldüğünde 1982 yılında kazandığı Nobel ve haklı bir üne sahipti. Okuyucuları onu genellikle Yüzyıllık Yalnızlık kitabı ile tanısa da Albaya Mektup Yok, Kırmızı Pazartesi gibi bir çok etkileyici eseri bulunmaktadır.

Ağustosta Görüşürüz isimli kısa romanı yazarın ölümünden 10 yıl sonra yani yeni yayınlanan en son kitabıdır. Aslında çeşitli gazetelerde Öykü formunda daha önce yayınlanmış olsa da bütün olarak ilk sefer bu yıl basılmıştır.

Eser Ana Magdelina Bach isimli 46 yaşında bir kadının hikayesidir. 27 yıllık kağıt üzerinde mutlu bir evliliği olan Ana her yıl 16 Ağustosta annesinin mezarına gider ve çiçek verip konuşur.

Altı yıl boyunca bu ritüeli yapan Ana 'nın hayatı o gün tanıştığı birisi ile değişir ve evliliğini sorgulamaya başlar.

Aşk, evlilik,pişmanlık, kişisel gelişim, dönüşüm gibi olguları sorgulayan bu eseri ben beğendim. Siz beğenir misiniz bilmiyorum. Okuyun ,görün bence

Kitabın Adı: Yüzyıllık Yalnızlık
Yazarı : Gabriel Garcia Marquez
Yayınevi : @canyayinlari
Türü: Roman
Basım Yılı: 2012
Sayfa Sayısı : 461 Sayfa

Düşünceler: Yılın 100. kitabını eşimin @_withfeza_ tavsiyesi ve birazda ironi yapıp "Yüzyıllık Yalnızlık" olarak seçtik. Daha önce " Albaya Mektup Yok, Kırmızı Pazartesi, Ağustosta Görüşürüz " romanlarını okuduğum yazarın pasta çileği misali en güzel eserini sona bırakmıştım. Yıl bitmeden okumak nasip oldu.

Yazarın 16 yıl düşündüğü, 2 yıldan az bir sürede yazdığı, benimse 4 günden az bir sürede bitirdiğim eser yazarın 1982 yılında Nobel Edebiyat Ödülü 'nü almasındaki en önemli nedenlerden birisidir.

2014 yılında aramızdan ayrılan Latin Amerika 'da " Gabo " adıyla da bilinen yazar bu eseri ilk olarak 1967 yılında yayınlamıştır

"Büyülü Gerçekçilik " denilen biraz gizemli ve farklı bir tarzda yazılan eser Buendia ailesinin 7 neslini anlatırken aynı zamanda Kolombiya 'nın yakın geçmiş dönemleri anlatır.

Aile , aşk, tutku ,gelenek ,ölüm, yalnızlık gibi olgular trajedi ekseninde işlenir. Yazar çocukluğunun geçtiği "Aracataca " kasabasını bize "Macondo" adıyla sunar. Kitaptaki savaş ise " La Violencia" adıyla geçen İç Savaşın değişik bir yorumla aktarılmasıdır aslında.

Yaşamı Yalnızlık ile ,ölümü ise destansı biçimde, dinsel betimlemeler ile anlatan eseri okurken Kolombiya ile ilgili pek çok şeyde ogrenebiliyoruz.

Dili biraz ağır. Bazı kısımları şiddet ögeleri vb. içermesi nedeniyle kitap yetişkinler için. Karakterlerin isimleri birbirine çok benziyor. Bazen karıştıracak gibi oluyorsunuz. Konsantre olup,sessiz ,sakın bir mekanda okunursa daha iyi olur diye düşünüyorum.

Sonuç olarak mutlaka okunması gereken eserlerden birisi olduğunu düşünüyor, zevkle tavsiye ediyorum

Gabriel García Márquez’in Kırmızı Pazartesi adlı romanı, şimdiye kadar okuduğum en ilginç eserlerden biri oldu. Roman, Santiago Nasar’ın öldürülüşünü anlatıyor. Fakat asıl çarpıcı nokta şu: bütün kasaba halkı bu cinayetten haberdar, ama herkes çeşitli bahanelerle sessiz kalıyor.

Okurken aklımdan hep şu sorular geçti:
👉 Bir kişi bile çıkıp Santiago’ya gerçeği söylemedi mi?
👉 Herkes mi sustu?

Normalde cinayetler gizli saklı işlenir; burada ise tam tersine herkes biliyor, fakat tuhaf bir şekilde kimse engellemiyor.

Marquéz’in bu kitabı sadece bir cinayet hikâyesi değil; toplumun sorumluluğunu, bireysel duyarsızlığı ve kaderin kaçınılmazlığını sorgulatan derin bir eser.

Sonunda kendime şu soruyu sordum:

“Bir felaketi herkes biliyorsa, neden kimse durdurmaz?”

Beni çok düşündüren, aklımda iz bırakan bu roman artık “unutulmaz kitaplar” rafımda yerini aldı.

Kırmızı Pazartesi, daha ilk cümlesinde Santiago Nasar’ın öldürüleceğini söylüyor ;

“O gün Santiago Nasar öldürüleceğini daha sabahın erken saatlerinde öğrenmişti.”

Okur, “Sonunu biliyorsam neden okuyayım?” diye düşünebilir fakat asıl mesele son değil, oraya giden yolun kaçınılmaz ve trajik oluşu. Küçük bir Latin Amerika kasabasında herkesin işleneceğini bildiği bir cinayet, göz göre göre gerçekleşir. Marquaz, gazeteci titizliğiyle tanık ifadelerini, dedikoduları ve resmi kayıtları harmanlar. Parça parça verilen bilgiler, kırık bir aynanın parçaları gibi birleşerek olayın bütününü ortaya çıkarır.

Roman, kader ile toplumsal sorumluluk arasındaki sınırı sorgulattı. “Biliyorduk ama engellemedik” diyen onlarca tanık, okura derin bir suç ortaklığı hissi yükler. Marquez, bu ilgisizliği şu satırlarla yansıtır ;

“Hiç kimse, olacağı kesin olan bir cinayeti engellemeye yeltenmedi.”

Dil yalın, tempo hızlı, anlatım soğukkanlı. Ne dramatik sahneler uzatılıyor ne de duygular abartılıyor. Bu soğukkanlılık, hikayenin ağırlığını daha da hissettiriyor. Sanki bir gazete haberi okur gibi, ama satır aralarında insan ruhunun en kırılgan yanına dokunuyorsunuz.

Kısacası, Kırmızı Pazartesi, “sonunu bildiğim halde nefesimi tutarak okudum” dedirten, kısa ama ağır etkili bir roman. Kader mi, ihmal mi, yoksa ikisi birden mi? Marquez, bu soruyu okurun zihnine ustalıkla bırakıyor;

“Yaşam, başımıza gelecekleri önceden bilseydik bile, değiştiremeyeceğimiz bir kaderden ibaretti…”

Gabriel García Márquez'in *Kolera Günlerinde Aşk* adlı romanı, sadece bir aşk hikâyesi değil, aynı zamanda zaman, sabır ve insan ruhunun derinliklerine dair bir anlatıdır.

Roman, aşkın sadece tutku ve romantizmden ibaret olmadığını, aynı zamanda sabır, fedakarlık ve zamanla gelen olgunlukla da şekillendiğini gösterir

Tüm kasaba halkının işleneceğini bildiği bir cinayetin ayrıntıları...
Toplumun cinayeti 'kırmızı pazartesi'
Toplum duyarsızlığını insan zihnine vura vura anlatan Marquez, sözcüklerin nakışından ziyade, asıl üzerinde durmak istediği toplumsal rollerin ve tabuların geçit vermez ve kırılamaz bir forma dönüşmesidir.
Bundan dolayı hazmedilmesi zor bir yapıt.
Anlamsızlık içinde anlam yaratan bir toplum, kendi içinde oluşturduğu mantıkla kendini haklı kılıyor. Oluşan bu evrensel tavrı, çekmeceden çıkarıp masaya yatırıyor Marquez.

'"Onu bilinçli olarak öldüldük." demişti Pablo Vicario, "ama biz masumuz." "Belki Tanrı katında öylesinizdir." demişti, Peder Amador.
"Tanrı katında da insanların gözünde de." demişti, Pablo Vicario da. "Bu bir namus sorunuydu."' syf48

Farklı toplum yapısına sahip olmamıza rağmen varolan bir gerçek: Namus olgusu. Tüm toplumu kör ve sağır kılabilecek bir güçte. Ve insanın ruhunu köşeye sıkıştıran güçsüz kılma aracı. İşlenen cinayetle temizlenildiğine inanılan bir leke. Bizim toplumumuzda ve yaşadığımız coğrafyada bu kavram 'kadın varlığıyla' ayakta kalıyor, maalesef. Namusun eşiti 'kadın' oluyor. Bekareti zorla ellerinden alınan kadınlar da, bu cinayetin (namusun temizlenmesi olayı) ortadan kaldırılması gereken bir aracına dönüşüyorlar. Kurumsallaşmış bir halde cehaletin seyrini değiştiremiyoruz, kadın olarak.
İşlenen cinayet ile failin yakınlarının üzerine geçen lekenin arındığına inanılıyor. Arınan bir şey yok. Kırmızı siyaha dönüyor. Toplumsal tabular... Yerleşmiş yargılar... Akıl tutulması...

Bir ailenin yedi kuşağını ele alan yüzyıllık bir aile geçmişini konu alıyor.
Kitaptaki isim benzerlikleri çoğu zaman okumayı zorlaştırıyor, çünkü her yeni doğan bebeğe aynı isimler verilerek soy ağacını bu şekilde devam ettiriyorlar.

İki amca çocuğunun evlenmesiyle birlikte olaylar silsilesi başlıyor ve akraba evlilikleri seneler boyu devam ediyor. Domuz kuyruklu bir bebek dünyaya geliyor. İlginç evet.

İnsan kalabalıklaştıkça yalnızlaşırmış, burada da tıpkı bu yaşanıyor. Her geçen yıl biraz daha yalnızlaşıyorlar.

İlk yüz sayfasında neredeyse okumaktan vazgeçmek çok mümkün, fazlaca yorucu ve sıkıcı. Eğer vazgeçmeyip devam ederseniz kitabın sonunu getirebilirsiniz. Pek etkilendiğimi söyleyemem, ilgi alanıma ve tarzıma uygun bir hikayesi yoktu.