Kitabgâr

Bunlar bir takım romancıların romanlarında yazdıkları uydurmalardadır. Timur ve Yıldırım arasında iki hükümdara yakışır seviyeli mektuplaşmalar söz konusu olmuştur. Fakat Timur biraz daha uzlaşmacı tavır sergilerken Yıldırım Bayezid savaş yanlısı olmuştur

Osmanlı Gerçekleri Timaş Yayınları Ahmet Şimşirgil
Bu konu Neşrî Tarihi'nde "Bir hikâyet" başlığı altında geçer. Buna göre Timur, Rum vilayetini zapt edip Karamanoğlu'na vermiş, Bayezid Han da bunu işitince çok üzülmüş, incinmiştir. "Düşman elinde zebun olup memleketi yabancılar elinde görmektense ölüm yeğir," diyerek yüzüğündeki zehri içerek intihar etmiştir. AşıkPaşazade de "Semerkand'a götürüleceğini işitince kendi maslahatını gördü," diyerek o da intihar ettiğini ileri sürer.

Neşrî ve Aşıkpaşazade'nin bu ifadelerini alan yerli-yabancı bazı tarihçiler, romancılar, hikâyeciler Yıldırım'ın kendisini zehirlediği tezini ortaya attılar.
Oysa aynı Neşrî bu hikâyeyi nakletmeden önce vefatına iki neden gösterir. Birincisinde Yıldırım Bayezid Han'ın çok kederlenip eser-i humma olduğunu ve bu hastalığın günden güne büyüyerek vefatına yol açtığını yazmaktadır.
Mevlana Mehmet bin Kutbüddin İzniki'den naklettiği ikinci rivayetin sonunda ise Neşrî, hünkârın humma-yı muhrikadan hasta olup vefatına sebep olduğunu işittiğini yazar.
Timurlu tarihçilerden Şerefettin Yezdî de Yıldırım Bayezid'in nefes darlığı ve boğaz ağrısı çekerek vefat ettiğini yazmaktadır. Nizamettin Şamî ise Zafername'sinde, zamanla yerleşmiş olan hastalığı, kederinin de tesiriyle artarak kuvvetten düşüp vefat ettiğini yazar. Bu iki tarihçinin Yıldırım'ı tedavi eden doktorlardan bilgi almış olmaları kuvvetle muhtemeldir.

.....................

Ayrıca ne Yıldırım Bayezid Han'a gelinceye kadar ne de ondan sonra gelen Osmanlı padişahlarının savaşlara girerken yüzüklerinde zehir taşıdıklarına dair bir rivayet vardır, hiçbir kaynakta gösterilemez. Hele Yıldırım Bayezid gibi cesur, kahraman ve dinine bağlı bir hükümdarın savaşa girmeden esareti ve intiharı düşünüp yüzüğüne zehir koymasını tasavvur etmek kadar safdillik olamaz.

Bu meseleyi kaynakların ışığında ve tarih metodu çerçevesinde değerlendirdiğimizde anlaşılıyor ki, ülkesinin maruz kaldığı dehşetli felaket karşısında duyduğu üzüntü, bu büyük Türk hakanını çeşitli hastalıklara müptela ederek ölüme kadar götürmüştür.

Timaş Yayınları Ahmet Şimşirgil Osmanlı Gerçekleri
Timur'u anlayabilmek şahsiyetini öğrenebilmek için onun Tüzükât-ı Timur adlı eserini okumak gerekir. Oradaki fikirleri Timur'un bütün şahsiyetini gözler önüne sermektedir. O, oğullarına, "Benim uyguladığım ve size de vasiyet ettiğim ilkeler şunlardır." derken birinci prensibini şöyle belirtmiştir: Allah'ın dinini, İslam şeriatını dünyaya yaymayı gaye edindim. Her zaman her yerde İslamiyet'i tuttum. Adalet ve tarafsızlıktan ayrılmadım. İnsanların kalbini kazandım. Adalet ve iyi niyete dayanarak hüküm verdim. Peygamber soyundan olanlara, ilim adamlarına, kadılara, mütefekkirlere, tarihçilere özel ve yakın ile ilgi gösterdim. Halkın içinde bulunduğu durumu tam olarak bilmeye çalıştım.Büyüklere kardeşim, küçüklere çocuklarım gibi davrandım. Eyaletlerin, illerin âdetlerine, örflerine saygı gösterdim. Tecrübe bana gösterdi ki din ve yasalar üzerine kurulmayan bir devlet, uzun zaman ayakta kalamaz. Dine veya yasalara dayanmayan devlet, kalabalık içinde çıplak kalarak gözlerini yere indirmiş saygı ve itibarını yitirmiş adama benzer.
işte Emir Timur budur!

Küfr üç nev’dir: Cehlî, Cühûdî ve hükmî. Hakîkat Kitâbevi
I- İşitmediği, düşünmediği için kâfir olanların küfrü (Küfr-i cehlî)dir. Cehl de iki dürlüdür: Birincisi basitdir. Böyle kimse, câhil olduğunu bilir. Bunlarda yanlış i’tikâd olmaz. Hayvan gibidirler. Çünki, insanı hayvandan ayıran, ilm ve idrâkdir. Bunlar, hayvandan da aşağıdırlar. Çünki, hayvanlar, yaratıldıkları şeyde ileridirler. Cehlin ikincisi, (Cehl-i mürekkeb)dir. Yanlış, sapık i’tikâddır. Yunan felsefecilerinin ve müslimânlardan yetmişiki bid’at fırkasının açıkca bildirilmiş olanlara uymıyan i’tikâdları böyledir. Bu cehâlet, birincisinden dahâ fenâdır. İlâcı bilinmiyen bir hastalıkdır.
II- Küfr-i cühûdîye, küfr-i inâdî de denir. Bilerek, inâd ederek kâfir olmakdır. Kibrden, mevki’ sâhibi olmayı sevmekden veyâ ayblanmakdan korkmak sebebi ile hâsıl olur. Firavn ve yoldaşlarının, Bizans kralı Herakliyûsün küfrleri böyledir.
III- Küfrün üçüncü nev’i, (Küfr-i hükmî)dir. İslâmiyyetin îmânsızlık alâmeti dediği sözleri söyliyen ve işleri yapan, kalbinde tasdîk olsa da ve inandığını söylese de kâfir olur. İslâmiyyetin tahkîrini emr etdiği şeyi ta’zîm, ta’zîmini emr etdiği şeyi tahkîr küfrdür. Hüseyin Hilmi Işık NAMÂZ KİTÂBI

İnsanların kötülemelerinden ve ayblamalarından korkmağa karşı ilâc olarak şöyle düşünmelidir: Kötülemeleri doğru ise, ayblarımı bana bildirmiş oluyorlar. Bunları yapmamağa karâr verdim demeli, böyle kötülemelerden ferahlık duymalıdır. Onlara teşekkür etmelidir. Hasen-i Basrîye “rahime-hullahü teâlâ”, birisinin kendisini gîbet etdiğini haber verdiler. Ona bir tabak helva gönderip, (Sevâblarını bana hediyye etdiğini işitdim. Karşılık olarak bu tatlıyı gönderiyorum) dedi. İmâm-ı a’zam Ebû Hanîfeye “rahimehullahü teâlâ”, birisinin kendisini gîbet etdiğini söylediler. Ona bir kese altın gönderip, (Bize verdiği sevâbları artdırırsa, biz de karşılığını artdırırız) dedi. Yapılan kötüleme yalan ise, iftirâ ise, zararı söyliyene olur. Onun sevâbları bana verilir. Benim günâhlarım, ona yüklenir demelidir. İftirâ etmek, nemmâmlık yapmak, gîbet etmekden dahâ fenâdırlar. Nemîme, müslimânlar arasında söz taşımakdır. [(Mektûbât-ı Ma’sûmiyye) ikinci cild, 123. cü mektûbuna bakınız!]

O hâlde, her mü’mine önce lâzım, birinci farz olan şey, îmânı, farzları, harâmları öğrenmekdir. Bunlar öğrenilmedikce, müslimânlık olamaz. Îmân elde tutulamaz. Hak borcları ve kul borcları ödenilemez. Niyyet, ahlâk düzeltilemez ve temizlenemez. Düzgün niyyet edinilmedikce, hiçbir farz kabûl olmaz. (Dürr-ül-muhtâr)daki hadîs-i şerîfde, (Bir sâat ilm öğrenmek veyâ öğretmek, sabâha kadar ibâdet etmekden dahâ sevâbdır) buyuruldu. (Hadarât-ül-kuds) müellifi, doksandokuzuncu sahîfede diyor ki, (İmâm-ı Rabbânîden (Buhârî), (Mişkât), (Hidâye), (Şerh-i Mevâkıf) kitâblarını okudum. Gençleri ilm öğrenmeğe teşvîk ederdi. Önce ilm, sonra tarîkat buyururdu. Benim, ilmden kaçındığımı, tarîkatden zevk aldığımı görünce, hâlime merhamet ederek, kitâb oku! İlm öğren! Câhil sofu, şeytânın maskarası olur, [Rütbetül ilmi a’ler rüteb] ya’nî, rütbelerin en üstünü, ilm rütbesidir buyurdu).

[Dünyâ, ednâ kelimesinin müennesidir. Ya’nî, ism-i tafdîldir. Masdarı, dünüv veyâ denâetdir. Birinci masdardan gelince, çok yakın demekdir. (Biz en yakın olan gökü, çırağlarla süsledik) âyet-i kerîmesindeki dünyâ kelimesi böyledir. Ba’zı yerde de, ikinci ma’nâ ile kullanılmışdır. Meselâ (Denî, alçak şeyler mel’ûndur) hadîs-i şerîfinde böyledir. Ya’nî (Dünyâ mel’ûndur) demekdir. Alçak şeyler, cenâb-ı Hakkın nehy-i iktizâî ve nehy-i gayr-i iktizâîsidir. Ya’nî, harâm ile mekrûhlardır. Şu hâlde, Kur’ân-ı kerîmde, zem edilen, kötü denilen dünyâ, harâmlar ve mekrûhlardır. Mal kötülenmemişdir. Çünki, cenâb-ı Hak mala hayr adını vermekdedir. Bu sözümüzü isbât eden vesîka, bütün mahlûkların ve insanlığın üstünlükde ikincisi olan İbrâhîm halîl-ür-rahmânın malıdır. Yalnız yarım milyonu sığır olmak üzere, davarları, ova ve vâdîleri dolduruyordu. Görülüyor ki, islâmiyyet dünyâ malını kötülememekdedir. İbrâhîm peygamberin bu kadar zengin olması, sözümüzü isbât etmekdedir.] HÜSEYN HİLMİ IŞIK Hakîkat Kitâbevi

Namâzın kıyâmında, rükü’unda, kavmesinde, celsesinde, secdelerinde ve oturulduğu zemânında, ayrı ayrı,başka başka keyfiyyetler, hâller hâsıl olur. Bütün ibâdetler namâz içinde toplanmışdır. Kur’ân-ı kerîm okumak, tesbîh söylemek [ya’nî sübhânallah demek], Resûlullaha salevât söylemek ve günâhlara istiğfâr etmek ve ihtiyâcları yalnız Allahü teâlâdan istiyerek Ona düâ etmek namâz içinde toplanmışdır. Ağaçlar, otlar, namâzda durur gibi dik duruyorlar. Hayvanlar, rükü’ hâlinde, cansızlar da namâzda (Ka’de)de oturur gibi yere serilmişlerdir. Namâz kılan, bunların ibâdetlerinin hepsini yapmakdadır.