Çok şey mi istedim

**Roman: "Çok Şey mi İstedim?"**

Güneş, ufukta yavaşça kaybolurken, Elif bir bankta oturmuş, gökyüzüne dalmıştı. İçinde bir şeylerin kıpırdadığını hissediyordu. "Çok şey mi istedim?" diye düşündü. Hayatında hep bir şeyler aramıştı; bir melodi, bir ses, belki de bir anlam. Yanında oturan arkadaşı Mert, onun düşüncelerinin derinliklerine dalmış olduğunu fark etti.

"Elif, yine hayallere dalmışsın," dedi Mert, gülümseyerek. "Ne düşünüyorsun bu sefer?"

Elif, gözlerini Mert’e çevirdi. "Bazen hayatın bana sunduğu şeyler yetmiyor gibi hissediyorum. Bir müzik yapmayı, bir kitap yazmayı, bir dünya kurmayı istiyorum. Ama her kapı kilitli gibi...”

Mert, Elif’in içsel çatışmasını anlıyordu. "Belki de bu hayallerin peşinden koşmalısın. Hiç denemedin ki!" dedi cesaretlendirici bir tonla.

Elif, içindeki fırtınayı hissetti. "Yağmur yağar, içimi yakar," diye mırıldandı. "Ama ben yine de bir şeyler yaratmak istiyorum. Bir şiir, bir şarkı…"

O gün, Elif’in kafasında bir kıvılcım yandı. Yazmaya karar verdi. Gece yarısı, odasının karanlığında, kalemi kağıda sürterek ilk cümlesini yazdı: "Yüreğim anlatır, içten bir ferman." Ama yazarken, içindeki isyanın büyüdüğünü hissetti.

Zaman geçtikçe, Elif’in yazdığı her kelime, içindeki boşluğu dolduruyordu. Ancak, hayatındaki diğer karakterler de kendi mücadeleleriyle savaşıyordu. Mert, hayallerinin peşinden koşmak için işini bırakmış, yeni bir başlangıç yapmaya çalışıyordu. Diğer arkadaşları Zeynep ve Can da kendi hayallerinin peşindeydiler; Zeynep bir ressam, Can ise bir şairdi. Her biri, Elif’in içsel yolculuğuna tanıklık ediyordu.

Ancak hayat, beklenmedik bir şekilde sertleşti. Zamanla, Elif’in arkadaşları arasında bir ayrılık başladı. Zeynep, bir sergi açma hayaliyle yola çıkarken, Can, bir şiir kitabı yayımlamak için mücadele ediyordu. Mert ise Elif’in yanında kalmaya çalışıyordu ama kendi hayalleri de peşini bırakmıyordu.

Bir gün, Elif’in yazdığı kitabı yayımlama fırsatı doğdu. Ancak bu fırsat, arkadaşlarıyla arasındaki bağı zayıflattı. Her biri, kendi hayalleri uğruna savaşıyordu. Sonunda, bir fırtına koptu. Hepsi, kendi içsel çatışmalarıyla yüzleşmek zorunda kaldı.

Romanın sonunda, Elif ve arkadaşları, hayallerinin peşinden koşarken, birbirlerinden uzaklaştılar. Her biri kendi yolunda kayboldu. Ve bir gün, Elif’in yazdığı kitabın son sayfasında, "Çok şey mi istedim?" sorusu yankılandı. Hayat, onları bir araya getiremedi ama her biri, kendi içsel yolculuğunda bir şeyler bulmuştu. Ancak, bu yolculuk, hepsinin sonunu getirdi.

Ve Elif, son cümlesini yazarken, gözyaşları içinde, "Bir yaşam, bir zaman..." dedi. Hayatları sona ermişti, ama geride bıraktıkları eserler, onların hayallerinin bir parçası olarak kalacaktı.