Kitaplar hayata tutunmanın başka bir yolu. İçinde kaybolursun ama sonunda kendini bulursun. Hem acıyı hem sevinci tanırsın onlarla. Kitap, insanın kendi içinden geçen uzun bir yoldur.
İnsanın sevdiğiyle vedalaşması, bu hayattaki en kıymetli şey. Vedalaşmak bir daha dönüp bakmamaktır aslında. Ama işte bazı kapılar hiç kapanmıyor. O kapılar hep açık kalıyor, içeri hep acı giriyor.
Hayat acılarımıza hiç aldırış etmeden sürüp gider. Sadece şunu bil kızım: Acısı taze olanlar daha çok yaralıdır. Acısı eski olanlar ise yalnızca kederlidir.
Çünkü insanın içindeki en büyük ışık bazen yalnızca bir dilekte saklıdır. Kalpten istenen hiçbir şey yok yere fısıldanmaz gökyüzüne. Belki zaman alır, belki yollar dolanır ama dua dönüp sahibini mutlaka bulur.