Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi

Ça(y)lakalem dijital ortamdan çıktı, artık matbu olarak yayında. Rize'nin kültürünü edebiyatla buluşturmaya çalıştık. Her sayfada ayrı bir hikâye değerli okurlarını bekliyor.
Ça(y)lakalem ile Rize'nin ruhu biraz olsun keşfedilsin istedik. Böylelikle dergimizin 1. Sayısı raflarda yerini aldı. Çay bardağındaki duman gibi hayallerimiz de yükseliyor diyebiliriz 😊

Dergiye ulaşmak için 👇
https://caylakalem.com.tr/sayi1/

"Bu odayı veya müziği biz istemedik
Davet edildik sadece
Bu yüzden...
Madem karanlık etrafımızda
Dönelim yüzümüzü ışığa.
Bolluğa minnettar olmak için
Katlanalım zorluklara
Keyfin tadına varabilmemiz için acı verilmiş bize
Ölümü reddetmemiz için hayat verilmiş bize
Bu odayı veya müziği biz istemedik
Fakat madem buradayız
Dans edelim gitsin"

Az önce 1. sınıfa giden kızım yanıma gelip öğrendiği harflerden cümle kuralım dedi. Birkaç tane kendi yazdı, benden de örnek istedi.
"Ali nar at." Olur mu dedim.
"Hayır anne nimet o, atılmaz. Al olsun" dedi.
Ali nar al yazdı, ben de utandım 😒

Evladım Sana Diyorum Rize okuma grubu olarak Kasım ayında "Bahçivan ve Ölüm" kitabını inceledik. Hemen hemen hepimizin yarası, kaybı ve yası vardı. Yer yer hüzünlensek de yazarın sırtımızı sıvazlayan sözleriyle motive olduk...

Kitabın 30 sayfasına kadar yazarı kadın zannediyordum. Uygulamaya kitabı ve yazarı eklediğimde yazarın erkek olduğunu anladım. Duyguları, babasıyla olan ilişkisi ve bağı bunu bana hissettirmişti.

Kapaktaki baston babasının bastonu, soğan tohumu görseli ise yeniden doğmayı ifade ediyor. ‎Bahçıvanın gözünde ölüm bir "son" değil, toprağın altındaki sessiz bir hazırlık gibiydi. Tıpkı toprağa gömülen bir soğanın baharda filizlenmesine benziyordu.
‎
‎Yaşam dıştan bir kabuk gibidir; içinde katmanlar ve bir öz taşır. ‎Ölüm ise toprağın altına geçiştir, tıpkı bir soğanın karanlığa gömülmesi gibi, fakat dönüşümsüz değildir.
‎
Kitapta geçen semboller, bölümün ruhuna uygun olarak "ölüm = çürüme değil, dönüşüm" düşüncesini destekliyor.

Kaybı olan ya da olmayan herkesin bu kitabı okumasını öneriyorum.

‎"Gün Doğmadan Neler Batmaz" 13 öyküden  oluşan 104 sayfalık mizah yüklü bir kitap. Kapak tasarımı özenle seçilmiş. Kalabalığın içinde yalnızlığı simgeleyen bir çalışma diye düşündüm önce. Karanlığı kendi ışığıyla aydınlatan insanları anımsattı sonra. Yaşattığı her iki hissi de sevdim. Çünkü sayfalar ilerledikçe, öykülerle bir bütünlük sağladığını gördüm görselin. 
‎
‎"Dur Şurayı da Sileyim" başlıklı öykünün ilk sırada yer alması, ustaca verilmiş bir karar olmalı. Hem yazarın kalemi hakkında ipucu veriyor okura hem de diğer öyküleri okumak için güçlü bir merak uyandırıyor.
‎
‎Karaketlerin çoğu erkek ağızdan anlatılmış. Bu bende yazarın, kalemini özgürce kullanmak istediği düşüncesini doğurdu. Her ne kadar sayfalar arasında kahkaha atarken bulsam da kendimi, her güldüren hikâyenin hüzünlü bir geçmişi olduğuna inanıyorum.
‎
‎Saffet'in zaman içerisinde Nusret'e dönüşüm hikâyesi, çayımı yudumlarken gözlerimin duvarda örümcek ağı aramasına neden oldu. Peki, eşinin zamazingolu ayağıyla  Raşit'i parmağının ucunda oynatmasına ne demeli...  Sanço ve diğer bütün karakterler mahallemizde, akrabalarımızda hatta evimize kadar yakın ve tanıdık hissettirdi.
‎
‎Sevgili Neşe hanımın ne kadar iyi bir gözlemci olduğu karakterlere yüklediği özelliklerden anlaşılabiliyor. Hissettirmeden mesaj veriyor çoğu zaman ve ters köşe yapıp okuru şaşırtmayı başarıyor.
‎
‎Kaleminin özgünlüğü, samimi ve keyifli anlatım tarzıyla Türk Edebiyatına sağladığı katkı için kendimi bir okur olarak şanslı görüyorum. Sanırım ne yazsa okur, ne anlatsa dinlerim ❤
‎
‎
‎

"Buna su döksem olur mu? Pişmemiş meret."

Cevap inleye inleye yola çıktı.

"Suyu kaynat önce."

Gönülsüz, bıkkın parmaklar suyun altını ateşledi. "Kaç gün daha beşlik simit gibi yayılacak bu? Emir eri yaptı bizi şerefsizim."

"Ne dedin, duyamadım."

"Yok bi şey, sana demedim."