Edebiyat

Kemal Sayar diyor ki;

"Yas,sadece sevdiklerimizi kaybetmekle olmaz.Bir yaşama biçimini kaybetmek de yastır. Bir şehri bildiğimiz halde kaybetmek,rutinlerimizi kaybetmek de yastır.Hatta itikatlarımızı, dünyayla ilgili inançlarımızı kaybetmek de yastır."


Kemal Sayar

Başkahramanımız Florentina Ariza, gençlik zamanlarında birbirlerine mektuplar yazarak aşık olduğu kadın Fermina Daza'yı, aradan geçen onca süreye, onca şeye rağmen tam yarım yüzyıl boyunca bekler. Bir insan bir başkasını ne kadar severse sevsin, bu kadar bekleyebilir mi diye düşünmeden edemedim sayfaları çevirirken. Sanırım bu kitap bir aşktan çok, bir bekleyişin romanı. Pişmanlıklar, yaşanabilecekken yaşanamayan anılar, seçişlerimizin dışında kalan vazgeçişlerimiz, insanın içinde hep bir yara olarak kalıyormuş.

Gabriel García Márquez'in dilinin yer yer sıktığı olabilir fakat bu asla kendini tekrar eden olayların doğurduğu bir bıkkınlık veya usanç değil bana kalırsa; bu, olayları kaleme alış sırasındaki duygu yoğunluğundan ileri gelmekte. Márquez'in kalemine ne denilebilir ki zaten ve kitabın çevirisi de ayrı bir övgüyü hakediyor sanırım.

Uyandım seher vakti, zikre durmuş yamaçlar,
Usulca yanağıma değen yeli izledim.
Rûkuya eğilmişler gördüğüm tüm ağaçlar,
Gül dalında mest olmuş, o bülbülü izledim.


Kâinat uykudaydı, yer-gök karanlık, ıssız;
Semaya baktım bir an, göz kırptı bana yıldız.
Şu koskoca âlemde, kendimle yapayalnız,
Hakikata çağıran ince yolu izledim.


Yüreğimde binlerce şükürlerim uyandı,
Kalbim doldu nur ile, bütün ışıklar yandı.
Zifiri duygularım renkten renge boyandı,
Aşka giriftar olan aciz kulu izledim.


İçerimde de fırtına bir an olsun dinmedi,
Göğsümde yanan ateş alev aldı, sönmedi.
Hasretle beklediğim, bak bugün de dönmedi,
Viran olmuş gönlümde, yatan külü izledim.

Necla Polat Hasbutcu

✒️" Biri beni anlasın, biri beni gerçekten anlasın; yıllardır kaybolduğum o köhnemiş, toz toprak içindeki, yıkılmaya yüz tutmuş metruk binadan çıkayım. Gökyüzünü göreyim." Tarık Tufan

✒️ Bu bir gitmek hikayesidir. Hani birçoğumuz ister de gidemez çoğu zaman, gidemez ama o gidiş çoktan başlamıştır. Kaldığı da kendi değildir artık insanın.

✒️ Birbirine hiç de benzemeyen iki insan ; İshak ve Jülide. Bambaşka iki kader gitmek tutkusunun içinde birleşiverir.
"Hemen o anda gitmek, hem de hiç kimseyle vedalaşmadan."

✒️ İshak mıydı Jülide 'yi bu tutkunun içine çeken , yoksa Jülide dünden hazır mıydı? Bir yaz günü çıkıp gittiler.

✒️ Belli ki yaraları ile yüzleşmeleri için bu yolculuğa çıkmaları gerekiyordu. Kim bilir ne kadar çok insan var gidemeyen ve kalamayan. Birbirlerini anladılar susarken. İshak babasının cenazesi ile onu çocukluğunda bırakıp gittiği anı temize çekti. Onu evinde barındırmayan üvey anneyi affetti belki de. Belki de yaraların ilk açıldığı yere gitmesi gerekiyordu. Yoldaşı da yaraliydi. Dünyasının kararmasına çok az kalmışken bir insanın yollarının aydınlanmasında yanı başında olmak istedi.

✒️ Son yıllarda insan psikolojisine bu kadar hakim, anlatılmayanları anlatabilen, sözcüklere dökebilen ve okuyanın uzun zaman unutamayacağı karakterler oluşturabilen, bunun yanında kurgunun içine birçok edebi cümle, şiirsel satırlar bırakabilen bir yazar daha bilmiyorum.

✒️ Tüm kitaplarını okumak istiyorum.🤍
Kıymetli @tarik_tufan mürekkebiniz hiç bitmesin. 📕

@profil_kitap #kitaptavsiye #neokumalı #booklover #edebisözler #kitapalıntısı #kitapsever #tariktufan #düşerken #şanzelizedüğünsalonu #geceaçançiçekler Tarık Tufan

Cûd bahçesinde kalp görünür
Kapı oymak, yama kilidine uymak
Ayak bağını unuttuğunda koşar
Zümrüdü parlamakta ağaçların
Güneş yelpaze, gölgeye havadar

Rihletimsin ey candan can yoldaş
Sedirleri örten, güle ten konduran
Şu bahçe ne acemce ne acemistan

Cûd seyrine hareleri heybeye koymamak
Aynaları kesiflikten eseflendirmek
Oyalı boyalı bu kulp dilden sudûr
Kem kelimenin kilidine kapılmadan
Cûd bahçesinde kalp aralanır

Ahsen Tosun

Gönül bağım yanıyor, aşk oduna sen de yan,
Bu aşkın ateşiyle dayan yüreğim da/yan.

Baharın açan çiçek yüzüne benzer o gül,
Bir tebessüm ederek hadi biraz sende gül.

Geldi geçti mevsimler, hasret koydu bizi yaz
Yakma beni narında, küçücük bir satır yaz

Aşkını anlatmaya yetmez bende ki bu dil
İster okşa kalbimi ister bin parçaya dil

Necla Polat Hasbutcu

Kadınlar, erkekten geçinmeye alıştıkları için kaçıyorlar çalışmaktan. Nice okumuş yazmış kadın bilirim ki evlendikten sonra bıraktılar işlerini. Bir doktor hanım bana şöyle demişti, “Hep çalışacak değilim ya, elbet bir gün evleneceğim.” Evlendi ve bıraktı hekimliği. Evlenmek en sağlam iş sizler için.

Yaban romanının ilk baskısında yer alan “boz eşeğin boynunu, kolumun arasına aldım. Tatlı tatlı geviş getirmeye başladı” cümlesi de yayımlandığı yıllarda alay konusu olmuş (çünkü eşekler geviş getirmez). Yakup Kadri’nin köyü ve köylüyü tanımadığı söylenmiş ve bu vesileyle mizah dergilerinde “geviş getiren boz eşek” karikatürleri çizilmiştir.

Zahir Sıtkı’nın çizdiği ve ‘Mizah’ dergisinde yayımlanan bir karikatürde üniversiteli bir kız Hüseyin Cahit’e şöyle der: “Fakat üstat, edebî eserleriniz yalnız şahsiyetinizin üst kısmını gösteriyor!” Hüseyin Cahit, kızın bu sözüne: “Merak etme yavrum, erbabı alt tarafını da görür” karşılığını verir. Karikatürde Hüseyin Cahit’in gövdesi hacıyatmaz şeklinde çizilmiştir.

"Seni asarlarsa
seni kaybedersem,"
diyorsun,
"yaşayamam!"

Yaşarsın, karıcığım,
kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda;
yaşarsın, kalbimin kızıl saçlı bacısı,
en fazla bir yıl sürer
yirminci asırlarda
ölüm acısı.

Kitapçıda kitabın arka kapağını okuyunca öyle meraklandım, öyle bir beklenti içine girdim ki…
Hepsi bir hayal kırıklığı oldu.
Yazarın üslubu mu yoksa çevirmenin yeteri kadar özen göstermemesi mi bilmiyorum ama roman, ilk sayfasından son sayfasına değin zerre kadar sarmadı. Sürekli oradan oraya atlayan bir anlatım var. Karakterler bir yerdeyken bakıyorum hooop başka bir yola koyulur olmuşlar, çukur kazılırken bir bakıyorum başka bir mevzudan bahsedilir olmuş. Sağlam kafayla okumak gerek orası kesin ama kitabın sonunda sağlam kafanıza da yazık olabilir. Çevirmenin güzel bir şekilde çevirdiğini de düşünmüyorum, roman boyunca çeviride de hissettirdi kendini bu kopukluk.

Yani uzun lafın kısası, önermediğim kitaplardan biri oldu. Bir gün, başka, daha iyi bir çevirisi çıksa okur muyum, hayır. Ama filmi çıksa meraklanıp da izler miyim, evet. Ne puan verebileceğimi de bilemedim. İşte böyle bir kitaptı.