Edebiyat

Uyandım seher vakti, zikre durmuş yamaçlar,
Usulca yanağıma değen yeli izledim.
Rûkuya eğilmişler gördüğüm tüm ağaçlar,
Gül dalında mest olmuş, o bülbülü izledim.


Kâinat uykudaydı, yer-gök karanlık, ıssız;
Semaya baktım bir an, göz kırptı bana yıldız.
Şu koskoca âlemde, kendimle yapayalnız,
Hakikata çağıran ince yolu izledim.


Yüreğimde binlerce şükürlerim uyandı,
Kalbim doldu nur ile, bütün ışıklar yandı.
Zifiri duygularım renkten renge boyandı,
Aşka giriftar olan aciz kulu izledim.


İçerimde de fırtına bir an olsun dinmedi,
Göğsümde yanan ateş alev aldı, sönmedi.
Hasretle beklediğim, bak bugün de dönmedi,
Viran olmuş gönlümde, yatan külü izledim.

Necla Polat Hasbutcu

✒️" Biri beni anlasın, biri beni gerçekten anlasın; yıllardır kaybolduğum o köhnemiş, toz toprak içindeki, yıkılmaya yüz tutmuş metruk binadan çıkayım. Gökyüzünü göreyim." Tarık Tufan

✒️ Bu bir gitmek hikayesidir. Hani birçoğumuz ister de gidemez çoğu zaman, gidemez ama o gidiş çoktan başlamıştır. Kaldığı da kendi değildir artık insanın.

✒️ Birbirine hiç de benzemeyen iki insan ; İshak ve Jülide. Bambaşka iki kader gitmek tutkusunun içinde birleşiverir.
"Hemen o anda gitmek, hem de hiç kimseyle vedalaşmadan."

✒️ İshak mıydı Jülide 'yi bu tutkunun içine çeken , yoksa Jülide dünden hazır mıydı? Bir yaz günü çıkıp gittiler.

✒️ Belli ki yaraları ile yüzleşmeleri için bu yolculuğa çıkmaları gerekiyordu. Kim bilir ne kadar çok insan var gidemeyen ve kalamayan. Birbirlerini anladılar susarken. İshak babasının cenazesi ile onu çocukluğunda bırakıp gittiği anı temize çekti. Onu evinde barındırmayan üvey anneyi affetti belki de. Belki de yaraların ilk açıldığı yere gitmesi gerekiyordu. Yoldaşı da yaraliydi. Dünyasının kararmasına çok az kalmışken bir insanın yollarının aydınlanmasında yanı başında olmak istedi.

✒️ Son yıllarda insan psikolojisine bu kadar hakim, anlatılmayanları anlatabilen, sözcüklere dökebilen ve okuyanın uzun zaman unutamayacağı karakterler oluşturabilen, bunun yanında kurgunun içine birçok edebi cümle, şiirsel satırlar bırakabilen bir yazar daha bilmiyorum.

✒️ Tüm kitaplarını okumak istiyorum.🤍
Kıymetli @tarik_tufan mürekkebiniz hiç bitmesin. 📕

@profil_kitap #kitaptavsiye #neokumalı #booklover #edebisözler #kitapalıntısı #kitapsever #tariktufan #düşerken #şanzelizedüğünsalonu #geceaçançiçekler Tarık Tufan

Cûd bahçesinde kalp görünür
Kapı oymak, yama kilidine uymak
Ayak bağını unuttuğunda koşar
Zümrüdü parlamakta ağaçların
Güneş yelpaze, gölgeye havadar

Rihletimsin ey candan can yoldaş
Sedirleri örten, güle ten konduran
Şu bahçe ne acemce ne acemistan

Cûd seyrine hareleri heybeye koymamak
Aynaları kesiflikten eseflendirmek
Oyalı boyalı bu kulp dilden sudûr
Kem kelimenin kilidine kapılmadan
Cûd bahçesinde kalp aralanır

Ahsen Tosun

Gönül bağım yanıyor, aşk oduna sen de yan,
Bu aşkın ateşiyle dayan yüreğim da/yan.

Baharın açan çiçek yüzüne benzer o gül,
Bir tebessüm ederek hadi biraz sende gül.

Geldi geçti mevsimler, hasret koydu bizi yaz
Yakma beni narında, küçücük bir satır yaz

Aşkını anlatmaya yetmez bende ki bu dil
İster okşa kalbimi ister bin parçaya dil

Necla Polat Hasbutcu

Kadınlar, erkekten geçinmeye alıştıkları için kaçıyorlar çalışmaktan. Nice okumuş yazmış kadın bilirim ki evlendikten sonra bıraktılar işlerini. Bir doktor hanım bana şöyle demişti, “Hep çalışacak değilim ya, elbet bir gün evleneceğim.” Evlendi ve bıraktı hekimliği. Evlenmek en sağlam iş sizler için.

Yaban romanının ilk baskısında yer alan “boz eşeğin boynunu, kolumun arasına aldım. Tatlı tatlı geviş getirmeye başladı” cümlesi de yayımlandığı yıllarda alay konusu olmuş (çünkü eşekler geviş getirmez). Yakup Kadri’nin köyü ve köylüyü tanımadığı söylenmiş ve bu vesileyle mizah dergilerinde “geviş getiren boz eşek” karikatürleri çizilmiştir.

Zahir Sıtkı’nın çizdiği ve ‘Mizah’ dergisinde yayımlanan bir karikatürde üniversiteli bir kız Hüseyin Cahit’e şöyle der: “Fakat üstat, edebî eserleriniz yalnız şahsiyetinizin üst kısmını gösteriyor!” Hüseyin Cahit, kızın bu sözüne: “Merak etme yavrum, erbabı alt tarafını da görür” karşılığını verir. Karikatürde Hüseyin Cahit’in gövdesi hacıyatmaz şeklinde çizilmiştir.

"Seni asarlarsa
seni kaybedersem,"
diyorsun,
"yaşayamam!"

Yaşarsın, karıcığım,
kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda;
yaşarsın, kalbimin kızıl saçlı bacısı,
en fazla bir yıl sürer
yirminci asırlarda
ölüm acısı.

Kitapçıda kitabın arka kapağını okuyunca öyle meraklandım, öyle bir beklenti içine girdim ki…
Hepsi bir hayal kırıklığı oldu.
Yazarın üslubu mu yoksa çevirmenin yeteri kadar özen göstermemesi mi bilmiyorum ama roman, ilk sayfasından son sayfasına değin zerre kadar sarmadı. Sürekli oradan oraya atlayan bir anlatım var. Karakterler bir yerdeyken bakıyorum hooop başka bir yola koyulur olmuşlar, çukur kazılırken bir bakıyorum başka bir mevzudan bahsedilir olmuş. Sağlam kafayla okumak gerek orası kesin ama kitabın sonunda sağlam kafanıza da yazık olabilir. Çevirmenin güzel bir şekilde çevirdiğini de düşünmüyorum, roman boyunca çeviride de hissettirdi kendini bu kopukluk.

Yani uzun lafın kısası, önermediğim kitaplardan biri oldu. Bir gün, başka, daha iyi bir çevirisi çıksa okur muyum, hayır. Ama filmi çıksa meraklanıp da izler miyim, evet. Ne puan verebileceğimi de bilemedim. İşte böyle bir kitaptı.

Franz Kafka’nın 1919’da yazdığı ancak babasına hiçbir zaman göndermediği bu uzun mektuptur, Kafka, mektupta babası Hermann Kafka ile olan çatışmalı ilişkisini, çocukluk anılarını ve kişiliğinin nasıl şekillendiğini büyük bir içtenlikle anlatıyor.

Metnin merkezinde, baskıcı, otoriter bir baba, hassas, içe dönük bir çocuğun ruh dünyasında yarattığı derin izler vardır. Kafka; korkularını, aşağılık duygusunu, başarısızlık endişesini ve hayatı boyunca süren özgüven sorunlarını, babasının güçlü ve sert karaktere sahiptir.

yalnızca bir aile içi hesaplaşma değil; aynı zamanda otorite, güç ilişkileri, bireysel özgürlük ve kişilik gelişimi üzerine evrensel bir metindir. Kafka’nın kendine has içten anlatımı, mektubu hem psikolojik hem edebi açıdan değerli kılıyor.

“Bu hatıraları niçin yazdığımı sorsalar belki de hiçbir cevap vermeye lüzum görmem. Arzu ettim, yazdım. Diyelim ki bu da bir nevi çocukluktur” diye özetliyor Muallim Naci bu ufacık kitabı yazış nedenini.
8 yaşında, 1850’lerin İstanbul'unda bir çocuk olarak başından ne geçmişse ne görmüşse yazmış; güldüğü anlarını, kederli anlarını, korktuğu anlarını, duygusal anlarını…
Bu kitap da daha önce okuduğum Yahya Kemal’in Çocukluğum, Gençliğim, Siyasi ve Edebi Hatıralarım kitabındaki çocukluk anılarına çok benziyordu, ikisi de insanı geçmişin özlemiyle yanıp tutuşturuyor, bambaşka duygular hissettiriyordu. Ancak özellikle bu kitaptan tarifi mümkün olmayan bir keyif aldım.
Şimdi düşünüyorum da diyorum, keşke tüm yazarlarımız o yaşlardaki anılarını kaleme alsalarmış da bugün bizlere paha biçilemez eserler bıraksalarmış. Fakat mademki bu mümkün değil o hâlde eldekilerle yetineceğiz. :)

Kitabını ve diğer kitaplarını okurken takıldığım ve neden acaba dediğim tek bir noktası var saygıdeğer yazarımızın.
Neden "Tanrı" kelimesini kullandığını merak ettim.
99 Esması varken neden 99un içinde olmayan bir isimle yazmış.
Eleştirmiyorum haddime değil ama merak? Fakat okudukça da keşke "Allah" ismini kullansaydı diyorum.

Saygı, sevgi, rahmetle.

Bu kitap, hem tarihsel bir biyografi hem de bilimsel düşüncenin gelişimine ışık tutan bir eser. Ömer Hayyam’ın matematik, astronomi ve felsefe alanlarındaki katkılarını sade ve akıcı bir dille sunuyor. Özellikle üçüncü dereceden denklemler, takvim reformu (Celali Takvimi) ve olasılık temellerine öncülük eden fikirleri anlaşılır biçimde ele alınır.

Eserde yalnızca bilimsel yönü değil, Hayyam’ın rubaileriyle yansıttığı yaşam, varlık ve kader üzerine felsefi bakışı da dengeli biçimde işliyor.

Yazarla tanışma kitabım.Ne yalan söyleyeyim büyük bir beklentiyle okumadım.Çerezlik bir kitap olsun,aksın,gitsin istemiştim.Tam da öyle oldu.Çerezlikten kastım,derin bir edebi anlatımının olmaması.Konusu itibariyle duygusal yoğunluğu olsa da kolay okunan,akıcı,gündelik bir dil.Bu nedenle hikayeye kolayca dahil oluyoruz.Sanki Selime Teyze'yle parkta ya da pazarda karşılaşmışız gibi.

Bir köy evinde yolları kesişen iki kadın;Selime Teyze ve Meltem...Daha önce kimselere söyleyemediklerini karşılıklı birbirlerine dökülürler..Bir tarafta yaşlılık yalnızlığı,bir tarafta genç bir kimsesizlik.Hikayeyi ikisinden de sırayla dinleriz.

Selime Teyze çocuklarından habersiz sığındığı bu köy evinde,kimselere yük olmadan,bahçe işleriyle vakit geçirir.Ölüm kapısını çalana kadar oyalanmalıdır.Meltem ise kimsesizliğine sıkı sıkıya tutunmuştur.
İkisi için de umut var mı?
Yazar bir kişi için cevabı net verirken,diğerini okuyucuya bırakır.