“Kaçmak değil bu, hatırlamak belki... kim olduğunu, neye ait olduğunu ve en çok da nerede kaybolduğunu.”

İlkay Sevgi, Ruhların Başucunda adlı romanında yalnızca iki karakterin hikâyesini değil, modern insanın içsel çatışmalarla örülü yolculuğunu kaleme alıyor. Bu roman, klasik anlatının sınırlarını bilinçli bir şekilde reddederken, felsefi sorgulamalarla örülmüş bir bilinç akışı içinde ilerliyor.

Kitabın merkezinde yer alan iki genç kadının düzen karşıtı duruşu, okuru yalnızca bir isyanın tanığı kılmıyor; aynı zamanda kendi iç dünyasındaki çatlaklarla yüzleşmeye zorluyor. Onların doğaya yönelişi, bir kaçış değil; aksine, benliğe doğru derin bir inişin sembolü. Romanda doğa, bir arka plan değil, yaşayan bir karakter; sessizliğiyle, tehlikeleriyle, verimliliğiyle ve dönüştürücü gücüyle.

İlkay Sevgi’nin dili, yalın olduğu kadar şiirsel; teorik olduğu kadar içsel. Siyaset bilimi ve felsefe temelli birikimi, romanın dokusuna akademik bir derinlik katarken, meditatif dans gibi sezgiye dayalı bir pratiğin izleri de metnin ruhsal boyutunu besliyor. Bu çok katmanlılık, Ruhların Başucunda’yı yalnızca edebi değil, deneyimsel bir metne dönüştürüyor.

Roman boyunca okura yöneltilen temel soru şu: "Bir düzenin dışında yaşamak mümkün mü, yoksa her kaçış başka bir yapının içinde kendini yeniden kurar mı?" Bu soruya verilen cevaplar net değil; fakat metin, okuru cevaptan çok sorunun kendisine aşina kılmakla meşgul.

Ruhların Başucunda, özellikle kalıplaşmış yaşam biçimlerinden sıkılan, içsel dönüşümün eşiğinde duran ve okuduğu metinlerde yalnızca olay değil, anlam da arayan okuyucular için etkileyici bir keşif alanı sunuyor.

Sonuç olarak, bu kitap bir roman olmanın ötesinde bir yolculuk çağrısıdır. Betonun altında kalan sesi duymak isteyen herkes için...