Çağdaş şiirimizin özgün seslerinden Zeynep Uzunbay, bin yaranın bahçesinde hemderdimiz oluyor, falımıza bakıp dermana uzanıyor. Başkasına değmenin keskin ama neşeyi de elden bırakmayan şiirini yazarken neşter dönüyor avcunda...
sevmek, sesinden sızan acıyı sesiyle silmesidir "koskocasın" demeden açılan kocaman kucak... savrulmanın tatlı şurubu değil midir göğsünde sıkmak? her nefeste çoğalıyor, iç istediğin kadar
sevmek, imdada imbat olup yetişmesidir sınavlara sokmadan, zaman sormadan açılan kucak. .. burdayım diyen, korkma, sararım ben seni sarıldıkça çözülür düğüm, dolaş istediğin kadar
sen hiç hata yapmaz olur musun! kimden öğrendiysen öğrenmişsin yalancılığı sevmiyormuş gibi sevmişsin beklerken beklemiyormuş gibi ... sen seni yiyen yamyam olmuşsun bir ara tükenince duymuşsun en büyük şiirini falına bir "sevmek" ekledim bilmediğini düşündüğümden değil bildiğini sen de hatırla...