Stefan Zweig

2020- 41.Kitap Hayatın Mucizeleri - Stefan Zweig Yorum: Uzun bir aradan sonra yeniden bir Zweig eseri okumak güzel oldu, hoş oldu. Özlemişim Üstad' ı doğrusu. Kitap yazarın daha 23 yaşında iken yazdığı ilk düzyazı eseridir. Ilk eser dediğime bakmayın. Icerik ve anlatım olarak oldukça doyurucu bir eserdi bu. Üslûp olarak arayış içinde olduğu, olgunluğa erişemediği bu kitap diğer Zweig eserlerinde olduğu gibi güzel bir akılcılığa sahip. Ortaçağ 'da Anvers ' 'te ( Belcika'da bir şehir) Esther adında genç bir kızla Ressam arasındaki dostluğu anlatan eser aynı zamanda tarihsel dokusuylada dikkat çekiyor. Dinler ve mezhepler arasındaki çatışmaların anlamsızlığını hümanizm perspektifinde önümüze sunan yazar tarihsel detaylar ilede gerçekliği pekiştirmiş. Ben sevdim bir solukta okudum. Tüm dostlara da tavsiye ediyorum

2025-36. Kitap

Kitabın Adı: İnsanlığın Yıldızının Parladığı Anlar
Yazarı : Stefan Zweig
Yayınevi: @canyayinlari
Türü : Öykü
Basım Yılı:2024
Sayfa Sayısı:319 Sayfa

Düşünceler: Zweig 'in yeni bir kitabını elime alıp ilk sayfayı çevirdiğimde uzun zamandır görmediğim bir arkadaşım aniden önüme çıkmış gibi heyecanlanıp sevinirim. En sevdiğim yazarlardan birisi olan Zweig 'in bütün kitaplarını en az bir kez ( bazılarını çok daha fazla ) okumak niyetindeyim.

Genellikle kısa novellaları ile tanıdığımız yazar bu eserinde on dört tarihsel olayı ve kişiyi kendi dilinde resmetmiş. Hepsi öykü değil aslında. Bir tanesi Dostoyevski için yazılan bir şiir. Diğeri iseTolstoy 'un bitiremediği tiyatro eserinin yazar tarafından tamamlanmış hali.

Öyküler ,olaylar ,insanlar. Kişilerin insan medeniyetine katkıları hümanist bir perspektifle anlatılmış. Rouget 'in Marseillaise Marşı , Handel 'in meşhur Messiah Orotoryosu kimse insanlık mirası eserlerin ilginç, bazen kederli hikâyeleri var.

İstanbul 'un fethi var mesela biraz batılı gözüyle . Büyuk Okyanus 'un modern dünyaca keşfi var. Ama keşif olsa da trajik sonla biten Kaptan Scott 'ın Güney Kutbu macerası da var. Lenin var, Goethe var, Cicero var, Napolyon var. Daha fazlası da var.

Zweig 'in enfes öykücülüğü ile harmanlanmış on dört tarihsel minyatür ( yazarın diliye ) bize çok şey anlatıyor.

Büyük olaylar, büyük insanlar ,derin duygular. Sabır ,sebat ,birlikte hareket , ihanet ,doğanın acımasızlığı, insanlığın dönüşümü ve daha pek çok şey var bu eserde. Pek çok altı çizilmesi gereken yer de tabi.

Müthiş bir eserdi. Tüm kitap dostlarının sıkılmadan okuyacağını düşünüyorum. Yaş sınırı olmadan herkese iştiyakla tavsiye ediyorum

Konu, 16. yüzyılda Anvers’te geçer. Yahudi genç bir kız olan Esther ile yaşlı bir Hristiyan ressam arasında gelişen beklenmedik bir dostluk etrafında şekillenir .

Öyküde: Esther çocukken Hristiyanların şiddetinden kaçıp bir asker tarafından kurtarılır; sonra bir kilisede Meryem Ana tablosu için modellik yapar .

Ressam, Esther’le tanışınca onu Hristiyanlığa yönlendirmeye çalışır; bu ilişki sevgi, güven, annelik gibi duygular üzerinden “mucize” temasını işler .

“Stefan Zweig’ın okuduğum 2. kitabı… çok karmaşık bir anlatımı vardı… sonrasında olay örgüsünü toparlayarak hikayeyi sürükleyici bir yöne çekebiliyor.”

Hikâye, bir bireyin duygusal yıkım sürecini, umut ile umutsuzluk arasındaki gidip gelmelerini ve nihayetinde geri dönülmez bir kırılma anını merkezine alır.
Yalnızca bireysel bir trajediyi değil; aynı zamanda toplumun, ilişkilerin ve beklentilerin bir insan ruhunu nasıl kuşattığını, yavaş yavaş nasıl çökerttiğini anlatır. Karakterin yaşadığı içsel çatışma ve yalnızlık, yazarın dilinde hem şiirsel hem de acımasız bir gerçeklikle verilir.
Anlatımda, kalbin çöküşü fiziksel bir felaket gibi tasvir ediyor.
hayal kırıklıkları, güvensizlikler. ihanet, kayıplar, yalnız bırakılma Ve sonunda umutsuzluk, teslimiyet
Sonuç olarak, Bir Kalbin Çöküşü, sadece bir aşkın ya da bir hayatın bitiş hikâyesi değil; insanın kendi içinde kaybolma ve yeniden doğma ihtimalini sorgulatan bir eser. Kitap bitirdiğinde yalnızca bir karakterin yıkımına tanık olmuyor, aynı zamanda kendi kırılma noktalarıyla da yüzleşiyor.

Bir "Stefan Zweig hayranı olarak", bu kitabı da çok sevdim. Üç öyküden oluşan bu eser, Zweig'ın her zamanki çarpıcı üslubuyla yine farkını ortaya koymuş. Yazar, kitapta psikolojik derinliğim ve şiddet mağduru toplumun durumunu ustaca dile getirmiş.

Kutsal olduğunu düşündükleri bir şamdan ve onu, hangi topluluk ele geçirirse onları takip eden bir topluluğu okuyoruz. Gittikleri yer ne kadar farklı da olsa, insanlar yabancı ve zarar verebiliyor da olsa, kutsal saydıkları bir nesneyi takip etmekten geri durmuyorlar.

İnsanların inançları için ne kadar ileri gidebileceği ve eylemlerini fanatikliğe vardıracaklarının güzel bir örneği olmuş bu kısa hikaye.

sen,
beni asla,
asla tanımayan,
bir su birikintisinin
yanından geçercesine yanımdan geçip giden, bir taşa basarcasına üstüme basan,
hep,
ama hep yoluna devam eden
ve beni sonsuz bir bekleyiş içerisinde
bırakan sen,
kimsin ki benim için?
herkese yürümüşsün caddeler boyu, bana gelince yorulmuşsun... oysa ben...
O elleri milyonlarca elin arasından tanırdım... kimdim ki ben senin gözünde?
yüzlercesi arasından sadece birisi, sonrasız sürüp giden bir zincirde
tek bir serüven halkası.
belki de insan
her şeyi içine atmaktan boğuluyor zamanla...
sizden benimle konuşmanızı rica ediyorum, çünkü kendi suskunluğumda boğulmak üzereyim...
dokuz yıl oldu
ve sesinin tek bir tonu değişmemiş...
bağışla beni,
eğer kalemimin mürekkebine
arada sırada bir damla acı da karışıyorsa,
evet bağışla...
insan sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler
ve hiçbir şey olmaz. bekleyip durur insan.
hiçbir şey olmaz.
insan bekler, bekler, bekler...
şakakları zonklayana dek
düşünür, düşünür, düşünür...
hiçbir şey olmaz.
insan yalnız kalır... yalnız...
yalnız...
insanlar, insanlar, bana ne insanlardan ?
yaşın ilerledikçe
kimseyle uğraşasın gelmiyor,
kendini yetiştirememiş insanlardan
uzaklaşıyorsun..
nedenini bilmiyorum ama artık hissizleştim.
boğucu yalnızlık duygusundan
kimse beni çekip çıkarmıyor.
evde bir ölü yaşıyor,
fark etmiyor musunuz?