Mihail Yuryeviç Lermontov

... senin kişiliğinde özel, yalnızca sana özgü bir şey, mağrur ve esrarlı bir şey var. Ne söylersen söyle, alt edilemez bir güç var sesinde. Hiç kimsede kötülük böylesine çekici değildir. Hiç kimsenin bakışı öyle­sine mutluluk vermez karşısındakine. Kişisel üstünlüklerin­den hiç kimse senin gibi yararlanamaz. Ve hiç kimse senin gibi derinden mutsuz olamaz, çünkü herkes öyle olmadığı­na inandırmaya çalışır kendini.

Uzun zamandır kalbimle değil, aklımla yaşıyorum. Tutkularımı, davranışlarımı sıkı bir dikkatle ölçüp biçiyorum, ama hep dışarıdan, içine girmeden. İki insan var benim içimde: Biri sözcüğün tam anlamıyla yaşıyor, öteki ise düşünüyor ve onu yargılıyor. Birincisi bir saat sonra vedala­şabilir sizinle, bir daha arayıp sormaz sizi, öteki ise ...

Sev­gim hiç kimseye mutluluk getirmedi. Çünkü sevdiğim in­sanlar için hiçbir özveride bulunmadım. Kendim için, ken­di zevkim için sevdim onları. Onların duygularım, sevinçlerini, acılarını arsızca sömürerek kalbimin tuhaf bir gereksinimini giderdim. Ama hiçbir zaman doyuramadım kalbimi. Tıpkı, açlıktan bitkin düşmüş birinin uykuya dalınca rüya­sında çok güzel yemekler, köpüren şaraplar görünce, hayal gücünün göksel hazlarını zevkle içine çekince kendini hafiflemiş hissettiği, ama uyanmasıyla birlikte her şeyin kaybol­duğu, hayallerin uçup gittiği, geride yalnızca daha da güç­lenmiş bir açlığın kaldığı gibi!

Benim için evliliğin büyülü bir anlamı vardır: Bir kadını ne kadar büyük bir tut­kuyla seversem seveyim, yalnızca, onunla evlenmek zorun­da olduğumu bana hissettirmesi sevgimin bitmesi için yeter­lidir! O anda taşlaşır kalbim, bir daha da ısınmaz. Bundan başka her türlü fedakarlığa hazırımdır. Hayatımı da, onuru­ mu da yirmi kez koyabilirim ortaya... Ama özgürlüğümü as­la vermem.

Ruh acı çekerken, haz duyarken inceden inceye yorumunu yapar her şeyin ve bunun böyle olma­sı gerektiği sonucuna varır. Fırtınalar olmasa, sürekli güne­şin onu kupkuru yapacağını bilir ruh. Kendi yaşamının de­rinlerine iner, sevilen bir bebek gibi okşar kendini veya ce­zalandırır. Ancak bu yüksek bilinç düzeyinde Tanrı'nın ada­letinin bilincine varabilir insan.

Kitabın Adı: Zamanımızın Bir Kahramanı
Yazarı: Mihail Lermontov
Yayınevi: @canyayinlari
Türü: Roman
Basım Yılı: Ağustos 2021
Sayfa Sayısı: 187 Sayfa

Düşünceler: Lermontov tuhaf bir tesadüf sonucu az önce bitirdiğim kitapta bolca gördüğüm üzere bir düelloda öldürüldüğünde sadece 27 yaşındaydı. Çok kısa yaşamına kendisine üne kavuşturan şiirler ,öyküler ve oyunlar sığdırmayı başarmıştır. Bu kitap ise yazarın ilk ve tek romanıdır.

Kitap Peçorin adında kötülük timsali bir karakter üzerinde şekilleniyor. Kadınlara, arkadaşlarına ve herkese oldukça kötü davranan bu karakter yazarın kendisi gibi bir Rus Subayı. Ve hayatı ile büyük benzerlikler taşıyor. Ya kendinden izler taşıyor ya da yazarın iç dünyasını.

Yazıldığı dönemden beri kötülüğün sınırı konusunda tartışmalara neden olan eser karakterinin varolup olamayacağı hususunda inançları da sorgulatıyor içimizde. ( Ben aslında çokta şaşırmadım okurken çünkü insanın kötülüğünün sınırı olmadığını düşünüyorum)

Kendine has yoğun tasvirlerle , öznel çıkarımlara dayalı duygusal anlatımı ile , dönemin dünyası ve toplumsal tabakaları da inceden eleştiren üslubu ile çok farklı bir yazım tarzı var bu eserin.

Kadın erkek ilişkilerine, maddi manevi değerlerin ilişkiler üzerindeki etkisine , dönemin sosyal yapısına da sık sık vurgu yaparken iyilik - kötülük çatışmasını da es geçmemiş.

Değişik bir tarzdı. Farklı bir tad aldım. Çeviriside Ülkü Tamer 'den olunca zevkle okudum. Hemen olmasada sindire sindire okuyup zevkle bitirdim.

Yazarın, şairin tek romanı olmasıyla ve tarzıyla da tek olan bu eseri tüm kitap dostlarına tavsiye ediyorum