İlker Bozdağ

“Efsel”, sayfalarında barındırdığı felsefi derinlikle okuru büyüleyen nadir eserlerden biri. İlker Bozdağ, dilin sadeliğini hiç bozmadan, zamana dair sorgulamaları Feruz’un gözünden ustalıkla yansıtıyor. Diyarbakır’ın tarihî dokusu, bir fon olmaktan çıkıp karakterlerin içsel çalkantılarına eşit bir ağırlıkta dâhil oluyor. Feruz’un kader ve irade ikilemlerindeki bocalaması, okura kendi hayatındaki görünmez senaryoları ve özgür bırakılmamış anları düşündürtüyor. Bozdağ, okuru yalnız bırakmayıp, satırlar arasında adeta tutunacak bir dal uzatıyor: Her sayfada hem melankolik bir tat hem de yeni bir umut kıvılcımı hissediyorsunuz.
Romanın en etkileyici unsuru, karakterler arası diyaloglardan ziyade, iç monologlarda kendini gösteriyor. Feruz’un zihnindeki sorular, “Ben gerçekten bu yolda seçme şansına sahip miyim?” sorusuna odaklanırken; Efsel’in sessiz varlığı, bu sorunun cevabını bulma serüvenine incelikle dokunuyor. Özellikle Cahit Sıtkı Tarancı sahneleri, tahmin etmediğiniz bir derinlik katmanı ekliyor ve metne şiirsel bir gölge düşürüyor. “Efsel”i kapattığınızda, geride sadece bir aşk hikâyesi kalmıyor; insan ruhunun sınırları, kaderin ipleri ve özgür kalmanın bedeli üzerine uzun bir muhasebe kalıyor.

“Beni Platonik Sev”, adeta ruhunuzu nazikçe okşayan bir melodi gibi başlıyor. İlker Bozdağ’ın dizelerinde, sevginin karşılıksız kırıntılarına sarılarak var olmanın ağırbaşlı ama umut dolu hissiyatını yakalıyorsunuz. Her şiir, sizi kendi iç dünyanızda kısa bir yolculuğa çıkarırken; yanına serpiştirilmiş denemeler, aşkın yalın hâllerini arı bir sadelikle yorumluyor. Kitabın görsel bütünlüğü de, sözcüklerle örülen bu duygusal atmosferi güçlendirerek okurda derin bir bağ kuruyor; her imge, bir duygu haritası çiziyor.
Okurken buluyorsunuz ki Bozdağ, platonik aşkı sadece bir tema değil, aynı zamanda insan ruhunun en hassas noktalarını keşfetme aracı olarak görüyor. İçinizdeki özlem, bazen nazik bir tebessüme, bazen de ince bir hüzne dönüşüyor; bu geçişler o denli ustaca kurgulanmış ki sayfaları çevirirken zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorsunuz. Kitabı kapattığınızda geride sadece dizeler değil, kalbinizde titreşen bir hikâye kalıyor; platonik sevginin büyüsü, günler sonra dahi sizi yakalayarak ruhunuzda yankılanmaya devam ediyor.