huriyeçap

Bir yaz günü iki binanın arasından denizi gören bir balkonda oturmuşum. Yaşım 17 belki 18... Turuncu gökyüzü altında batıp çıkıyorken sudan kayıklar, boğazımda bir şeylerin boğulduğu hissini yaşıyorum. En sevdiğim şarkı kulağımda çalıyor ama walkmanin pili bitmek üzere. Manzarayı, duygumu, şarkımı o ana sığdırmaya çalışıyorum. Öyle bir an işte...

"O, orada senin için kanını
Seve seve döker iken ey şair!
Sen ne için ona bir kaç ånını
Vakfederek yazmıyorsun bir şiir!
O seninçün hayatını verirken
Üşenirsin ona destan yazmağa...
Haktır almak kalemini elinden
Ve git demek ona mezar kazmağa..."
Ziya Gökalp

Durakta bekliyorum. Hava buz gibi. Nisan ayında yemyeşil tepelere yağan kar, akşam olunca şehrin eteklerine bırakıyor namını. Öyle ki başartülü bir heykel gibi kalakalıyorum olduğum yerde.
Az ötede iki delikanlı, ellerinden çıkan dumanı yaklaştırıp dudaklarına üflüyordu göğe doğru. Sanırım ikisi de daha 17, 17 , 17 mi ne yaşlarındalardı. Ve yine sanırım acayip aşıklardı. Tam karşıdan geçen cenaze aracının yanıp sönen sireni dikkatlerini çekmiş olmalı ki araca doğru başladılar koşmaya.
"Abi, abiiii bizi de al. Bizi de al be abi" diye bağırıp caddenin ortasına koca bir kahkahayı bomba gibi bırakıp kaçıştılar.
Şimdi ben oturduğum koltuğumda onların bu deli halini düşünüp, gülüyorum kendi kendime. Gençlik acayip bir şey ya, ben de mi deliyim yoksa 😺

Dirseklerini pencerenin pervazına dayamış, yüzü avuçlarının arasında, bir tekerlek gibi ışıldayan ayın üzerine doğru yuvarlanmasını izliyordu. Geceye sığınan rüzgâr burnunu yalayıp geçiyor, gökyüzü kalbine bir taksi çağırıyordu.
Daha gidecek çok yolumuz var... @huriyecap
‎

Izdırabın sonu yok sanma, bu alem de geçer
Ömr-i fani gibidir, gün de geçer, dem de geçer
Gam karar eyliyemez Hande-i Hurrem de geçer
Devr-i şadi de geçer, gussa-i matem de geçer
Gece gündüz yok olur, An-ı dem Adem de geçer

Eski bir Japon felsefesi olan Kintsugi, kırılan bir nesneyi eskisinden çok daha güzel ve fonksiyonel hale getirmeyi amaçlar. Bu felsefeye göre kırılma aslında bir kayıp değil yeni bir varoluş demektir.

İnsan hayatında derin izler bırakan ve tamirinin mümkün olmadığı süreçler yaşanabilir. Ancak bunları aşmak çok daha değerli ve çok daha güçlü bağlarla onarmak da hayatın bir parçasıdır. Kırılan nesnelerin kırılmışlıklarını görmezden gelmek yerine özellikle daha da belirgin hâle getirerek onu kendi tarihinin bir parçası yapar. Parçalanmaya karşı bir mücadeledir. Yokluğa gidişliği kırıldığı yerden yoluna devam edebilme felsefesidir.

İncinme reddedilmez veya bastırılmaz ama yaşamın hiçbir unsuru kusur olarak görülmez.
Yaşanan hayâl kırıklığı olsa bile çok değerlidir.

Rötar yapan planlarımı fındıklı bisküvi eşliğinde tekrar not alıyorum. Talimat verilmeden yerimden kalkmak yok, anlaşıldı. Yeleğimin ışıklarını da düşlerimi terk ederken yakmam gerekiyormuş. Buna da peki. Biliyorum, fark edilmek önemli. Sanki bu dünyaya sırf bunun için gelmişiz gibi.