Cerence

Seneler önce amcamın vücudu deyim yerindeyse çürümüştü. Kanser içini bitirmiş dışına çıkmıştı. Sırtı, karnı, kolları yara bereden gözükmüyordu. Çoluk çocuk herkesten bir çare dileniyordu.

Birgün babam "Sana Ankara'dan özel ilaç getirttim. Ağrı, acı kalmayacak." dedi ve cebinden çıkarttığı bir şiseyle gazlı bezleri, pamukları ıslatıp ıslatıp silmeye başladı abisinin yaralarını.

Amcam rahatlamıştı. ''Oh dünya varmış bu ilaç çok iyi geliyor bana, bütün acımı hafifletiyor diyordu. Sürerken yatağa dökülen her ilaç damlasına çok üzülüyor "Aman dikkatli sürün yatağa damlatmayın, ziyan olmasın, ilacım bitmesin" diyordu.

Amcam her acı çektiğinde şehir dışından gelen özel ilaçla yani bildiğimiz SU ile siliyorduk yaralarını. Amcam çok mutluydu acıdan kıvranan halinde bile zoraki olsa da gülüyordu çünkü ilaç sandığı su işe yaramıştı.