Tıpkı Trelawney'nin kovulduğu gece gibiydi. Öğrenciler, büyük bir çember oluşturacak şekilde duvarların önünde duruyorlardı (Harry kimilerinin üstünün, Kokanözsu'ya çok benzeyen bir maddeyle kaplı olduğunu gördü); öğretmenlerle hayaletler de oradaydı. Seyircilerin arasında, kendilerinden pek hoşnut görünen Teftiş

Mangası özellikle göze çarpıyordu. Yukarıda süzülen Peeves aşağı doğru, salonun ortasında duran ve kesinlikle az önce kapana kıstırılmışa benzeyen Fred ile George'a bakıyordu.

"Demek öyle!" dedi Umbridge, muzaffer bir edayla. Harry onun hemen birkaç basamak önünde durduğunu fark etti, Umbridge bir kez daha avına tepeden aşağı bakıyordu. "Demek bir okul koridorunu bataklığa çevirmeyi eğlenceli buluyorsunuz, öyle mi?"

"Evet, hayli eğlenceli," dedi Fred, en ufak korku belirtisi göstermeksizin ona bakarak.

Mutluluktan ağlamak üzere olan Filch, onu bunu dirsekleyerek Umbridge'e yaklaştı.

"Form bende, müdire hanım," dedi boğuk bir sesle, Harry'nin az önce çekmeceden aldığını gördüğü parşömeni salladı. "Form bende, kırbaçlar da bekliyor... n'olur, n'olur bırakın da yapayım... "

"Çok iyi, Argus," dedi Umbridge. "Siz ikiniz," diye devam etti, aşağı, Fred ve George'a bakarak, "benim okulumda kural çiğneyenlere ne yapıldığını göreceksiniz şimdi."

"Biliyor musun?" dedi Fred. "Hiç sanmıyorum."

İkizine döndü.

"George," dedi Fred, "bence bütün günü eğitimle geçirecek yaşı geçtik artık."

"Evet, benim de içimde öyle bir his var," dedi George, önemsemeden.

"Artık yeteneklerimizi gerçek dünyada sınama vakti geldi, ne dersin?" diye sordu Fred.

"Kesinlikle," dedi George.

Ve daha Umbridge tek kelime edemeden, asalarını kaldırıp bir ağızdan bağırdılar:

"Accio süpürgeler!"

Harry uzaklarda bir yerde bir gümbürtü duydu. Sol tarafına baktı ve tam vaktinde kafasını eğdi. Fred ve George'un süpürgeleri, bir tanesi Umbridge'in onları duvara bağladığı ağır zinciri ve demir çiviyi hâlâ peşinde sürükleyerek, koridordan sahiplerine doğru son hızla geliyorlardı; sola döndüler, merdivenlerden aşağı hızla indiler ve ikizlerin önünde pat diye durdular; zincir, taş döşeli zeminde gürültüyle şangırdadı.

"Görüşmeyiz," dedi Fred Profesör Umbridge'e, bacağını süpürgesinin üzerinden atarak.

"Evet, zahmet edip de arayı açmamaya kalkma," dedi George, kendi süpürgesine bindi.

Fred, toplanmış öğrencilere, suskun ama dikkatli kalabalığa baktı.

"Eğer yukarıda sergilenen türden bir Portatif Bataklık almak isteyeniniz olursa, Diagon Yolu, Doksan Üç Numara'ya gelin - Weasley Büyücü Şakaları," dedi yüksek sesle. "Yeni mekânımız!"

"Ürünlerimizi bu ihtiyar yarasadan kurtulmak için kullanmaya yemin eden Hogwarts öğrencilerine özel indirim var," diye ekledi George, parmağıyla Profesör Umbridge'i işaret ederek.

"DURDURUN ONLARI!" diye feryat etti Umbridge, ama artık çok geçti. Teftiş Mangası çemberi daraltırken, Fred ve George hızla havalanıp beş metre yükseğe çıktılar, demir çivi altlarında tehlikeli bir şekilde sallanıyordu. Fred salonun öbür yanına, kalabalığın üstünde onunla aynı hizada süzülen hortlağa baktı.

"Bizim için onun canına oku, Peeves."

Ve Harry'nin daha önce hiçbir öğrenciden emir aldığını görmediği Peeves, canlı şapkasını başından çıkardı; Fred ile George aşağıdaki öğrencilerin coşkulu alkışı eşliğinde dönüp açık ön kapıdan görkemli günbatımına doğru hızla giderken, onlara selam durdu.

Sonraki birkaç gün boyunca Fred ile George'un özgürlüğe kaçışının hikâyesi öyle sık anlatıldı ki, Harry çok geçmeden bunun bir Hogwarts efsanesi haline geleceğini anladı; aradan bir hafta geçtiğinde, neredeyse görgü tanıkları bile ikizlerin kapıdan dışarı uçup gitmeden önce