Sev­gim hiç kimseye mutluluk getirmedi. Çünkü sevdiğim in­sanlar için hiçbir özveride bulunmadım. Kendim için, ken­di zevkim için sevdim onları. Onların duygularım, sevinçlerini, acılarını arsızca sömürerek kalbimin tuhaf bir gereksinimini giderdim. Ama hiçbir zaman doyuramadım kalbimi. Tıpkı, açlıktan bitkin düşmüş birinin uykuya dalınca rüya­sında çok güzel yemekler, köpüren şaraplar görünce, hayal gücünün göksel hazlarını zevkle içine çekince kendini hafiflemiş hissettiği, ama uyanmasıyla birlikte her şeyin kaybol­duğu, hayallerin uçup gittiği, geride yalnızca daha da güç­lenmiş bir açlığın kaldığı gibi!