“Bir insanın hisleri ölür mü hiç? Benimki öldü.”

Bu kitabı okurken defalarca durup derin nefes aldım. Çünkü sayfalarda sadece bir hikaye değil, bir insanın bütün hayatına yayılan acılar vardı. Meyra, bana göre bir romandan çok daha fazlasıydı. Gerçek bir savaşın, gerçek bir kadının gözünden anlatıldığı, insanın içini titreten bir itiraf gibi.

Meyra’nın yaşadıkları, öyle uzakta bir coğrafyada, yabancı insanların başına gelmiş gibi değil.. sanki yanı başımda yaşanmış gibiydi. Annesiyle vedalaşmadan kaçışı, sığındığı yerlerde bile huzuru bulamayışı, korkuları, suskunlukları, direnişi… O kadar dokundu ki bana, sanki onunla birlikte ben de yaşlandım sayfalarda.

Kitap boyunca zaman zaman kendimi çaresiz, öfkeli, hatta suçlu hissettim. Bu kadar acının karşısında sessiz kalmak, unutmak, hiçbir şey olmamış gibi yaşamak… Meyra’nın gözünden dünyaya bakmak beni utandırdı diyebilirim.

Sinan Akyüz’ün dili sade ama yürek burkan. Olayları abartmadan ama yüzümüzü çevirme şansı da vermeden anlatıyor. Okurken çoğu zaman boğazım düğümlendi. Özellikle kadınların yaşadığı şiddeti ve sistemli istismarı okumak çok zorlayıcıydı. Ama bir o kadar da gerekliydi. Gerçekle yüzleşmeden iyileşmek mümkün değil, sanırım bunu en çok bu kitapta hissettim.

Şunu söyleyebilirim,Bu kitap herkese göre değil. Ağır, karanlık, can yakıcı. Ama ben böyle hikayelerin okunması gerektiğine inanıyorum. Çünkü her acı anlatılmasa da, anlatılmayı hak eder. Meyra, hem bir kadının sesi hem de bir halkın çığlığı gibi yankılanıyor içimde.

Okumayı düşünenlere tavsiyem, Hazırlıklı olun. Bu bir solukta okunacak türden bir kitap değil. Sayfalar ağır geliyor ama orada kalmaya değer. Çünkü her satırda insan olmanın yükü var.