Tarih boyunca tüm yoksul ülkeleri sömürmüş ve sömür­gecilikte olan Batı, bugün uygarlık tanımı olarak benimsenmek­tedir. Eğer bu tanım, belli servet ve refah düzeyinin tanımı ise, gerçekten bugün Batı, televizyonlarında köpek maması reklamı yapacak kadar zengindir. İnsanların ekmek dertleri yoktur. Her türlü siyasal akım açık açık tartışılmaktadır. Ancak, bir yaşam düzeyinin uygarlık adı verilen özelliği, geçmişinde ve temelinde yoksul halkların kanlarıyla kirlenmiş­ ise, bunun adı uygarlık olabilir mi? Bugün Batı tüm uygarlık gösterilerine karşın sömürgelerde yaptığı sömürünün suçunu ve ayıbını omuzlarında taşımaktadır. Bunun dışında Batı, sadece ve sadece kendi insanına karşı uygar ve demokrattır. Özgür­lükleri yalnızca kendi insanına hak görmekte, bunu yoksul ülkeler için gereksiz bir süs saymaktadır. Doğu, Batı için sadece emeği çalınacak, yer altı zenginliklerine el konacak sömürü kaynağıdır.

Türkiye'de birtakım sözcüklerin müthiş tılsımı vardır. Bun­ları kullanmaya başlayınca. hem ne kadar vatansever olduğu­nuz anlaşılır, hem de bu sorunları enine boyuna bildiğiniz or­taya çıkar. Bunlar her eve lazım sözcüklerdir.
Bir arkadaşınızına yurt sorunlarını tartışıyorsunuz. Bakıyorsu­nuz arkadaşınız bu konuları gerçekten iyi biliyor. Çok kitap okumuş, araştırmış. Konuştuğunuz konuların bazılarını ilk kez ondan duyuyorsunuz. İşin içinden sıyrılmak istiyorsanız lafınız hazır. Şöyle hafifçe doğrulup kaşınızı havaya kaldırır ve:
- Her kanaat muhteremdir kardeşim, dersiniz. Arkadaşınız da sanır ki, siz bu konularda onun gibi ka­fa yormuş, eninde sonunda kendinize göre bir düşünceye var­mışsınız. Bu düşünüş arkadaşınızın düşüncelerine uymamakta­dır. Siz arkadaşınızın fikrine katılmıyor, kibarca tartışmadan çe­kiliyorsunuz. Bu iyi ve zararsız bir yoldur Böylece, önce kanaat olmadığı için muhterem sayılmayacak fikirsizliğinize mazeret bulmuş olursunuz.

(...) Sol sadece, halkın sorunlarını halka anlatmak, çözüm yollarını birlikte bulmak ve yeni adaletli düzeni birlikte kurma savaşıdır. Entellektüel dedikoduculuk, bireysel bunalım, bilgiçlik gösterisi, meyhane gevezeliği değildir. Kusura bakmasınlar, bizde solcu aydınlar halka sorunlarını anlatma yerine, birbirlerine karşı bilgi ve kültür gösterilerine kalkışmışlar, bunun içindir ki bütün enerjilerini birbirleri ile uğ­raşarak harcamışlar ve harcamaktadırlar. Şimdi iki takıma ayrıldık. Bir kısmımız ille de işçi sınıfı ön­derliği deyip tartışmayı kesiyor, bir kısmımız buna karşı. Halkın bu çatışmalardan bir haberi var mı dersiniz?

(...) Büyük kentlerdeki işçi mitingleri biraz da düşündürücüdür Toplantıyı izleyenler öğrenci, öğretmen, aydın, yani ara taba­kalar. Konuşmacılar hep işçi sınıfı önderliğinden söz açar ve alkışlanırlar. Alkışlayanlar kim? işçi olmayanlar. Sağcı sermayeci partilerin toplantılarını ise hep kasketliler doldurur. Ve kendi ekonomik yaşantılarına karşı sözleri, kendi öz sorunlarıymış gibi dinlerler. Binlerce emekçi, bir halk düşmanını, bir demago­ğu alkışlarlar. Aynı soruyu soralım. Konuşanlar kim? Kapitalist­ler alkışlayanlar kim? Emekçiler! Kapitalist olmayanlar!
Bir kısır döngüdür bu. Emekçi sömürüldüğü için sorunları­na ve emeğinin bilincine sahip çıkamaz. Aydın, emekçi ile ilişki kurma olanaklarına sahip çıkmadığı için kendi kendine toplum­culuk yapar.

(...) Türkiye, az gelişmiş değil geri bırakılmış bir ülkedir.
Bugün dünya gerçekleri, ülkeleri, gelişmiş ve geri kalmış ül­keler olmak üzere ikiye ayırmıştır. Geri kalmış ülkelerde sınıflararası sömürme-sömürülme ilişkisi, bu ana çelişmenin kuralla­rına göre sürdürülmektedir. Çünkü sistemi, işleyişi ve tanımı fereğince, uluslararası para akımına dayanan kapitalizm, enter­nasyonal bir örgüt olarak geri kalmış bir ülkede, sermayeci kü­çük bir azınlıkla işbirliği yapmaktadır. Geri kalmış ülkelerde komprador burjuvazi denen ve yabancı sermaye komisyon­culuğu ile icrayı sanat eyleyen bu çevreler, ister istemez zo­runlu olarak dış merkezlerden yönetilmektedirler. Sermayenin bağlı olduğu merkezler, sermayenin kullanılış koşullarını saptırarak, ülke içinde küçük ama etkili bir azınlığı denetimleri altına almaktadırlar.

Bu satırların yazıldığı günlerde Türkiye Cumhuriyeti Başba­kanı Süleyman Demirel, Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birli­ği'nin resmi konuğudur. Ve "bir sosyal sınıfın diğer sosyal sınıf­lar üzerinde tahakkümünü tesis eden ve bir sosyal sınıfı ortadan kaldıran" 1917 ihtilalinin lideri Lenin'in mezarı başında saygı duruşunda bulunmakta, kadehini Rus Komünist Partisi onu­runa kaldırmaktadır. Büyük Millet Meclisi Başkanı Sayın Ferruh Bozbeyli ise, yine "memleket içinde müesses iktisadi ve sosyal temel nizamları yıkan" Mareşal Tito'nun Yugoslavya'sında, ko­münist kalkınma yöntemlerini incelemektedir Komünist Ro­manya'ya yapılan gezinin dedikoduları ise basında henüz taze­liğini yitirmemiştir Doğaldır ki iktidara "ortanın solu, Moskova yolu" propa­gandaları ile gelen, tüm namuslu aydınları, yazarları, romancı­ları, düşünürleri Rus casusluğu ile suçlayan, on dört yaşındaki çocukları ihtilal tahrikçisi diye hapishanelere atan, Beatles tak­lidi gitaristleri kırmızı ceket giydikleri için komünisttir diye yakalamaya kalkan, Yargıtay Başkanı'ndan hukuk öğrencisine kadar herkesi Moskova'ya bağlı olmakla suçlayanların Moskova gezileri, üzerinde önemle durulması ve düşünülmesi gereken bir konudur.
*(Kim, 29 Eylül 1967)

Düşünceler, gelecek düzenlerin tohumlarıdır. Gelecek ku­şaklar bu tohumların başakları ile büyüyecekler. Öyle ise, tohumların düşeceği, başakların boy atacağı toprağı iyi tanımak gerekir. Milli mücadelenin kanları ile yoğurulmuş topraklar, şimdi aydının alın terini bekliyor. Çünkü, milli kültürü, kültür emperyalizmin pençesinden kurtarıp milli temellere oturt­mak ilericilerin ilk görevidir. Özentilerden kurtulmanın ve ger­çekten halka yakın olmanın tek yolu budur.