Çiçekleri koparmadan, yerlerinde muhafaza ederek, koparılmışlarsa da mümkün olduğunca yaşatarak seven kişileri severim. ince ruhlu ve üstelik kitaplara hizmette bulunmuş insanları da keza.Asaf Hâlet Çelebi de, şiirle hiç alakam olmamasına rağmen, o çiçek detayı yüzünden gülümseyerek andıklarımdandır.İnce ruhuyla geçmiş bir devrin kalbinden. fakat devrinin insanlarının çoğu, onun inceliklerini anlayabilmek yerine, istihzalı gülüşlerine malzeme etmişler.Çoğu da onun tabiatını yoracak kabalıklar sergilemişler.
Münevver Ayaşlı, "işittiklerim, gördüklerim, bildiklerim"de, paris'te öğrenmeye başladığı farsçasını ilerletmek için istanbul üniversitesindeki derslere katılabilmek maksadıyla, aziz dostu Asaf Hâlet Çelebi'nin delaletini (referansını) rica ettiğini, bu yüzden birlikte Ahmet Ateş'in odasına gittiklerini, çelebi'nin saygı ve nezaketine karşılık, ateş'in çok kibirli bir şekilde, "bıkmadınız mı daha bu osmanlı, şark terbiyesinden? bırakın bu şark nezaketini!" diye tepki gösterdiğini yazıyor.
Bu hatırayı, bu satırları okurken, öylesine nazik bir insanın, hem de hanımefendi bir dostunun önünde, nasıl bir yürek sıkıntısı yaşamış olabileceğini düşünerek fazlasıyla hüzünlenmiş, gözlerimin dolmasına mani olamamıştım.
İmcelik bu topraklarda hep eziklik olarak görülmüştür zaten. Fakat öte yandan, sonra da oturup sosyolojik çıkarımlar kasarlar, ne idik ne olduk, insanlıktan ve saygıdan nasıl uzaklaştık diye.Sen cebindeki çiçeği bile düşünecek kadar kadim kültüründen nasiplenip zarafetini yüreğinde taşımasını bilenleri korumazsan, ortada insanlığı süsleyip yeşertecek ve örnek teşkil edecek zarif ve hassas ruhlar kalır mı?