Samankapan, yalnızca bir cinayet romanı değil. İç içe geçmiş karakterler, keskin diyaloglar ve sarsıcı gerçeklerle dolu bir edebi inşa. Aypâre’nin yaşadığı istismar, toplumun görmezden geldiği kadim bir yarayı ortaya çıkarıyor. Onun ölümü ise bir kıvılcım: örtülen acıların, bastırılan gerçeklerin ve inkâr edilen suçların patlaması.
Roman, klasik bir cinayet kurgusuyla başlasa da hızla metafizik ve varoluşsal bir zemine evriliyor. Samankapan Evi, romanın karanlık kalbi. Burada sadece insanların değil, zamanın ve gerçekliğin de sınırları bulanıklaşıyor. Yazar, sadece karakterleri değil, okuru da zihinsel bir arayışa davet ediyor. Gerçek nedir? Suç yalnızca failde mi aranmalı? Yoksa hepimiz ortak bir suskunluğun suç ortakları mıyız?
Çağan Kayı’nın dili açık ve sade. Ancak cümlelerin arkasında güçlü simgeler, felsefi alt metinler ve tarihsel göndermeler mevcut. Samankapan, kolay okunan ama kolay hazmedilmeyen bir roman. Uzun süre etkisini sürdüren derin bir deneyim.