Son Hüzün okuyana değil anlayana teşekkürler

Kadir Tuna Çelik – Kadir 15

Yine suskunluklar içerisinde bir hayal kuruyorum. Gerçekleşmeyecek olmasına rağmen, umut ediyorum. Belki de sırf alışkanlık oldu bu durum; hayal kurmak, ardından yavaş yavaş vazgeçmek... Önce bir şeyleri ister gibi olup, sonra yine susmak. İşte tüm bu hislerin ortasında kalmış, içten içe haykırmak isterken sessizliği seçmiş biriyim ben.

Bazen yalnızlık en çok kalabalıkların içinde hissedilir. İnsanlar arasında kaybolmak değil de, kendini unutmak gibi bir şey bu. Kim olduğumu, ne istediğimi bilemeden geçen yıllar. Belki de ben, hiç var olmamış gibiyim. Sadece yaşanmışlıkların izlerini taşıyan, ama kendi izini bırakamayan bir yolcuyum bu hayatta.

Ne zaman bir defter açsam, içimdekiler dökülüyor satırlara. Kimi zaman bir şiir olur, kimi zaman içli bir cümle. Ama hepsi de kırık, hepsi de eksik... Çünkü kelimeler bile yetmiyor bazen anlatmaya. Çünkü anlatmak istediklerim, sustuklarımın gölgesinde kayboluyor.

Derdimin hüznü büyük belki, ama alışmışım ona. Çünkü acı da bir arkadaş gibi olmuş artık. Onsuz yaşayamam gibi geliyor. Her gecenin sonunda, sabaha ulaşmadan tükenen umutlar gibi... Belki de en çok da umutsuzluğa alıştım ben.

Kendime bile anlatamadığım duygularım var. Gözlerim doluyor ama neden ağladığımı bile bilmiyorum. İçimde bir boşluk, dolduramıyorum. Ne bir dost, ne bir sevda, ne de bir şiir yetiyor artık. O yüzden de yazıyorum. Yazdıkça belki biraz olsun hafiflerim diye. Ama yazdıkça da yeniden hatırlıyorum.

Ben böyleyim işte. Sessiz, kırgın, ama yazmaktan da vazgeçmeyen biriyim. Belki de bu kitap, içimdeki en sessiz çığlıkların sesi olacak.

Kitap Bitti.