zigon sehpa şiiri

‎saat gecenin üçü
‎ağustostan eylüle bağlamışım kederi
‎kutlama varmışçasına
‎martılar uçuşup duruyor yaramın etrafında
‎odanın ışığı açık
‎balkonun kapısı
‎perdenin yarısı
‎
‎siyah bir sineğin sesiyle boğuşuyorum
‎beyaz olan her şeye konup duruyor delirmişcesine
‎
‎kalktım oturduğum koltuktan
‎kaküllerimi kestim
‎kurumuş otlar gibi alnıma yıkıldılar
‎yakıştı doğrusu,  pişman değilim
‎musluğu kapadım ardından
‎burnumu çektim
‎omuzumdan düşen askıyı koydum yerine
‎ellerim ne kadar da kızgın
‎canımı acıttım yine
‎
‎zigon sehpalar gibi bir köşede içim
‎üzerinde gülümseyen kadın biblosu
‎yarım kalmış bir kitap
‎ve sandık lekeli anne danteli

‎
‎saat gecenin beşi
‎kemirirken güvenin teki zihnimi
‎şiir yazmak istedi zigon sehpalardan biri
‎