“Bazen suyun berraklaşması için önce bulanması gerekiyor.”

Sessizlik gürültüden çok daha ağır bir şey.

İnsan böyle bir şey. Nerede, hangi yaşta olursa olsun, kabuğunu kırıp içine baksan içi cılk yara. Yarasız, dertsiz, sırsız insan yok da, işte kimisi üstünü iyi örtüyor. Ben de örttüm.

Bazen aynı şeyi tekrar tekrar anlatıyorum. Ben bile biliyorum tekrar anlattığımı ama o yine de dinliyor.

Kendimi yarım hissediyordum. Yarım yamalak… Bu yarımlığı hatırlamamak için üstünü örtüyordum kendimin. Görünmez olana kadar.

Kim kimin derdini biliyor ki sanki Benimkini soran mı vardı Bana bir kişi bu kadar, bu yaşıma kadar sen neden böylesin diye sordu mu ki

Dilek dilemeyi de bilmiyorum ki. Ne istediğimi bilmiyordum. O kadar unutmuşum kendimi.

Bazen suyun berraklaşması için önce bulanması gerekiyor. Ben hep o bulanık suyun içindeydim. Dibi göremiyordum.

Ağızdan çıkan hiçbir dua kaybolmaz, olmuyorsa zamanı vardır.

Al eline bir kitap, çekil kenara. Kavga mı var, gürültü mü var, hiç karışma...