Nazım Hikmet Ran

Bugün pazar.
Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.
Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün bu kadar benden uzak.
bu kadar mavi.
bu kadar geniş olduğuna şaşarak.
kımıldanmadan durdum.
Sonra saygıyla toprağa oturdum,
dayadım sırtımı duvara.
Bu anda ne düşmek dalgalara,
bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım.
Toprak, güneş ve ben...
Bahtiyarım...

Kapıları çalan benimnkapıları birer birer.
Gözünüze görünememngöze görünmez ölüler.
nHiroşima'da ölelinoluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.
nSaçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.
nBenim sizden kendim içinnhiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez kinkağıt gibi yanan çocuk.
nÇalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesinnşeker de yiyebilsinler.