ESTRAGON. — Ne güzel yer! (Döner, sahne­nin önüne değin ilerler. Seyircilere bakar.) Lâtif manzara! (Vladimir’e doğru döner.) Hadi gidelim.
VLADİMİR. — Gidemeyiz.
ESTRAGON. — Niçin?
VLADİMİR. — Godot’yu bekliyoruz.
ESTRAGON. — Doğru. (Bir an). Emin misin?
Burda mıydı?
VLADİMİR. — Ne?
ESTRAGON. — Beklememiz gereken yer.
VLADİMİR. — Ağacın önü dedi. (Ağaca bakar­lar.) Başka bir ağaç görüyor musun?
ESTRAGON. — Ne ağacı bu?
VLADİMİR. — Söğüte benziyor.
ESTRAGON. — Yapraklan nerde?
VLADİMİR. — Dökülmüş olmalı.
ESTRAGON. — Gözyaşları dinmiş.
VLADİMİR. — Belki de mevsimi değil.
ESTRAGON. — Daha çok bir fidan değil mi?
VLADİMİR. — Bir funda.
ESTRAGON. — Bir fidan.
VLADİMİR. — Bir... (Kendini tutar). — Dilinin altındaki ne? Yanlış bir yere mi geldik demek is­tiyorsun?
ESTRAGON. — Godot... şimdi burda olması ge­rek değil miydi?
VLADİMİR. — Yüzde yüz geleceğini söylemedi.
ESTRAGON. — Ya gelmezse?
VLADİMİR. — Yann gene geleceğiz.
ESTRAGON. — Sonra öbür gün.
VLADİMİR. — Belki.
ESTRAGON. — Ve böyle devam ederek...