...

**Roman: Karadağlar'ın Gölgesinde**

Baharın ilk günleri, Karadağlar’ın eteklerinde bir köyde, insanların umutları ve hayalleriyle dolu bir yaşam sürülüyordu. Ancak, bu köydeki herkesin kalbinde bir yangın vardı. Ali, genç yaşına rağmen içindeki boşluğu hissetmeye başlamıştı. Bir gün, en yakın arkadaşı Mehmet ile çay bahçesinde otururken, içinden gelen duyguları dile getirdi.

“İçimden gelmiyor, Mehmet,” dedi Ali, gözleri uzaklara dalmışken. “Her şeyin gönlünce olması dileğiyle dedin ya, ama benim gönlümce hiçbir şey olmadı. Teknoloji dünyası, ticaret gibi; ya batarsın ya çıkarsın.”

Mehmet, Ali’nin sözlerini dinlerken, kendi içsel çatışmalarını düşündü. “Karadağlar dumanlı kalbim yandı,” diye mırıldandı. “Aşkın alev aldı, hepsi yandı. Sensizlik ciğerimi yaktı.”

Bir gün, köyde bir toplantı yapıldı. Herkes, gelecekte neler olacağını tartışıyordu. Ali, toplantıda söz aldı. “Bu hava bu sıcak yaşanacak, insanların çoğu karaktersiz olacak. Herkes çıkar için çalışacak,” dedi. Kalabalık, onun cesaretine hayran kaldı ama içten içe korkuyorlardı.

Zaman geçtikçe, köydeki ilişkiler bozulmaya başladı. İnsanlar birbirini kazıklamaya, çıkar peşinde koşmaya başladı. Ali, bu durumu gözlemleyerek, “Yaşanacak insanlar karaktersiz olacak. Kendi kazandım sanacaklar,” diye düşündü.

Bir akşam, köyde bir yangın çıktı. Herkes panik içinde kaçışmaya başladı. Ali, Mehmet’i bulmak için koştu. “Mehmet! Neredesin?” diye bağırdı. Yangın, köyün dört bir yanını sarmıştı. İnsanlar çaresizdi.

“Buradayım, Ali!” diye seslendi Mehmet. “Ama kaçacak yer yok! Pislik arşa çıkacak, bu yangın her şeyi alacak!”

Ali, Mehmet’in elini tuttu. “Birlikte çıkmalıyız, hayallerimizi kurtarmalıyız!” dedi. Ancak, yangın hızla yayıldı. Herkesin gözleri korkuyla doluydu.

Sonunda, köyün tüm sakinleri, hayalleri ve umutlarıyla birlikte alevlerin içinde kayboldu. Karadağlar, dumanlı ve sessiz kaldı.

Ali ve Mehmet, son bir kez birbirlerine baktılar. “Gün gelecek, her şey sona erecek,” dedi Ali. Ve o an, her şey karanlığa gömüldü.