Shakespeare cömert ve alçakgönüllü bir şekilde, özellikle tehlikeli bir rakip olarak gördüğü Southampton'un koruduğu şairi 'yetenekli' ve 'daha iyi bir ruh', 'daha değerli bir kalem' ve 'değersiz bir sandal' olan kendisiyle karşılaştırınca 'uzun yapılı ve gururlu bir gemi' olarak tanımlamıştır.

Ne yaldızlı hükümdar anıtları, ne mermer
Ömür süremez benim güçlü şiirim kadar,
Seni pasaklı Zaman pis bir mezara gömer.
Ama satırlarımda güzelliğin ışıldar
Savaşlar tepetaklak devirir heykelleri
Çökertir boğuşanlar yapı demez sur demez,
Ama Mars'ın kılıcı, cengin ateş selleri
Şiirimde yaşayan anını yok edemez.
Ölüme ve her şeyi unutturan düşmana
Karşı koyacaksın sen; yeryüzünü mahşere
Yaklaştıran çağların gözünde bile sana
Bir yer var övgüm seni çıkarttıkça göklere
Dirilip kalkıncaya kadar mahşer gününde
Yaşarsın şiirimde sevenlerin gönlünde

'Madem aşk soneleri yazıyorum, eğer birisi sevgimi yazma tarzımla ölçmeye kalkarsa benim âşık olduğumu söylesin... Sırası gelmişken şunu da belirtmeliyim: Bir adam aşk hakkında yazabilir; ama âşık olmayabilir. Bu, çiftçi olup da saban sürmeye gitmemek, cadı olup büyü yapmamak, kutsal olup dinsiz olmak gibi bir şeydir.'