Şairin dünyaya karşı yürüttüğü saldırının tarifini birkaç cümleyle geçiştirmek mümkün değildir. Şair dünyaya hücum eder ancak bu eylemden insanlar zarar görmez. Şairin dünyaya karşı harekete geçmesinin sebebi önce dünyanın ona saldırmış olmasıdır. Dünyanın taaruzundan ise zarar görmeyen yok gibidir. Şair dünyaya karşı bu hamlesiyle aslında bir intikam hareketi yürütür; kelimelerle dünyanın üstüne gider, dünyanın alışıldık yapısını bozar ve kelimelerden haberli bütün varlıklar için yeni nefes imkânları kazandırır. Şiir okuyucusu ise şairin açtığı yeni nefes imkânlarını, insan olma yolunda kullanmak için serbest kalır. Okuyucunun bu serbest kalma süresince oyalandığı ân, yeni bir şair saldırısına daha hazır hâle gelme sürecidir. Yayımlandığı yıllarda büyük ses getiren, kendi kuşağının şiir anlayışında yeni pencereler açan, sonraki kuşaklar için de kılavuz niteliği taşıyan Dünyaya Saldıran Şair’de, Hakan Arslanbenzer; üzerine eğildiği şiirleri, şiirlerin yaratıcılarını ve en temeldeki telif gerekçelerini anlama, ayrıştırma ve hepsinden kendi şiiri adına yararlanma gayreti taşıyor.
Şiirin imkânları aynı zamanda onun zorunluluklarıdır da. İmkân, çünkü insanoğluna zenginlik kazandırıyor her gerçek şey. Zorunluluk, çünkü şiirde bu zenginliği bulmadığımız zaman damağımıza kötü bir tat dokunmuş olur, yoksullaşırız.
Söylemek için anlamak, anlaşılmak için bizi anlayacak olanı buna hazırlamak zorunda hissediyoruz kendimizi. Uzun bir süre daha, hep ilk defa başlıyor gibi başlayacağız.
Klasik/modern ayrımı yapayım derken ahlak müderrisi kesilenlere klasiğin içinde tomurcuklanan moderni, modernin içinde mevcut bulunan klasiği hissettirme kavgası. Dünle bugünün kavgası değil. Bugünle yarının kavgası değil. Bugünküler arasında bir kavga. Zira kadavralarla ceninler kavga etmezler.
İyilik dileriz ve orada iyilik vardır, oysa iyiliğin yolu üzerinde tuzaklar mevcuttur. Her tuzak bir misaldir. Sanki insana şu söylenir gibidir: Hâlâ kötü olma fırsatın var. İnsan iyiliğin zamanı olmadığını bilmeli.
Eğer bir adam bir şiir görüşü serdediyor ve bu görüşün izine kendi şiirlerinde rastlanmıyorsa, o adam şiire de, insanlara da, kendine de düşmandır. Bir adam da her sözünü önemli yazarların ismini anarak zorla destekletmeye uğraşıyorsa, o adam zalim ve zorbadır. Kim şairliği küçümseyip durduğu halde şiirlerini yayımlatıyorsa, o bir sahtekârdır. Kim her yazdığını şiir sanıyorsa, o bir alık veya züppedir. Kim yazılan her şeyin kendi kavrayışının sınırlarında dondurulmasını bekliyorsa, o bir yobazdır.