Farklı kültürler, aşkı çeşitli biçimlerde tanımlar ve yaşar. Ancak her kültür, aşkın biyolojik temellerinden beslenir. İnsan beyni, aşık olma sürecinde her kültürde aynı kimyasal yanıtları verir. Kültürler, yalnızca aşkın nasıl dışa vurulacağını şekillendirirken, biyolojik süreçler her zaman aynı kalır. Aşk, sadece bir arzu değil, bir evrimsel bağ kurma çabasıdır; her kültür ise bu çabayı farklı bir dille ifade eder.

Ömer ve Mei, farklı kültürlerin izlerini taşıyan iki farklı bireydir. Ömer, Türkiye'de büyümüş ve aşkı aile onayı, sorumluluk ve sadakatle tanımışken, Mei, Çin'de, aşkı daha çok aile bağları ve sosyal normlarla şekillendirmiştir. Ancak, bir gün karşılaştıkları o ilk bakış, onlara aşkın biyolojik gücünü gösterdi. Ömer, Mei’nin gözlerinde kendi derinliklerini bulmuştu; Mei, Ömer’in gülüşünde bir güven aramıştı. Kültürlerinden bağımsız olarak, aşkın biyolojik temelleri onları birbirlerine çekmişti. Zamanla, aşkları daha derinleştikçe, kendi kültürlerinin aşkı ifade etme biçimlerine de saygı gösterdiler. O an, onların kalpleri birleştiğinde, kültürün ötesinde bir bağ kurdular.

Aşk, bir çiçeğin tomurcuklanması gibi, her kültürde farklı bir biçimde açar. Batı'da aşk, çoğu zaman bireysel bir serüven, özgürlük arayışı olarak tanımlanırken, Doğu kültürlerinde aşk, çok daha kolektif ve bağlayıcı bir anlam taşır. Aşk, en saf haline, kalbin ruhu kadar derin bir biçimde dokunur. Her kültür, aşkı kendi biçiminde yaşar, fakat her biçim, insan ruhunun aynı arzusuna hizmet eder: birleşmek, bir arada olmak, bir bütün olmak.

Birçok kültür, aşkı evlilik öncesi ya da sonrasına koyarak biyolojik ve toplumsal normları harmanlar. Örneğin, Batı'da bireysel seçim, sevgi ve romantizm ön planda tutulurken, Doğu'da bazı geleneksel toplumlar, aşkı daha çok ailelerin onayladığı, toplumun değerlerine uygun bir biçimde yaşarlar. Bu, bir bakıma aşkın biyolojik dürtülerinin toplumsal baskılarla nasıl şekillendiğini gösterir. Örneğin, Hindistan'da aşk, genellikle ailenin onayı ve sosyal bağlar üzerinden şekillenirken, Kuzey Avrupa'da bireysel seçimler daha ön plandadır.

Biyolojik olarak, insanlar çoğunlukla kendilerine genetik olarak uyumlu olan bireyleri ararlar. Ancak kültür, genetik çekimin üzerini örtüp daha sosyal ve psikolojik faktörleri devreye sokar. Batı'da bireyler, partnerlerini kendi içsel duygusal bağları ve zevklerine göre seçerken, birçok kültür, toplumun ve ailenin değerlerini, partner seçiminde etkili kılar. Fakat her durumda, beyin, aşkla ilgili hisleri aynı biyolojik süreçler aracılığıyla işler.

Aşkın biyolojik temelleri aslında tüm insanlarda benzer şekilde işler. Beyinde aşk, kimyasal bir fırtına gibidir. Dopamin, oksitosin ve serotonin gibi nörotransmitterler, bir kişiye karşı duyduğumuz çekimi, tutku ve bağlılığı şekillendirir. Ancak kültürel bağlam, bu kimyasalların nasıl işlediği ve nasıl dışa vurulduğu konusunda önemli bir rol oynar. Örneğin, Batı kültürlerinde genellikle "aşk özgürlüğüdür" anlayışı hakimken, birçok Doğu kültüründe aşk, evlilik ve aile kavramlarıyla daha derinden bağlantılıdır.

Asya'nın bazı bölgelerinde aşk, toplumsal sorumluluklar ve aile bağlarıyla daha sıkı bir şekilde bağlantılıdır. Aşk, genellikle bir sorumluluk olarak görülür; bireyler, daha çok ailelerinin isteklerine göre partnerlerini seçerler. Bununla birlikte, biyolojik çekim ve romantik bağlar da devreye girer. Dolayısıyla, farklı kültürlerde aşkın biyolojik temeli aynı kalmakla birlikte, onun ifadesi ve yaşanışı farklılık gösterir.

Birçok Batı toplumunda aşk, bireysel bir duygu, kişisel bir arzu olarak kabul edilir. Aşkın biyolojik temeli, çoğunlukla genetik uyum ve üreme dürtüsüne dayanırken, Batı'da aşk genellikle romantik ilişkiler, kişisel seçimler ve eşitlik üzerinden şekillenir. Kişiler, biyolojik olarak birbirlerine çekilirken, bu çekim aynı zamanda toplumsal normlarla, bireysel tercihlerle de yönlendirilmektedir

Farklı kültürler, aşka bakışlarını hem biyolojik hem de toplumsal bağlamda şekillendirirler. Bu bağlamda, aşkın doğası bir yanda biyolojik evrimsel dürtülerden (çiftleşme, üreme) beslenirken, diğer yanda kültürel normlar, değerler ve beklentilerle bir bütün haline gelir. Yani, aşk sadece bedensel bir kimya değil, aynı zamanda toplumsal bir inşa, bir anlayıştır. Kültürler, aşkı nasıl yaşayacağımızı belirlerken, biyoloji de bu yaşama biçimlerinin temelini oluşturur.