VLADİMİR. — (Bir düş içindeymişçesine): Son an... (Düşünür). Uzun ve güçlüklerle dolu, ama so­nu iyi olacak. Kim demişti bunu?

ESTRAGON. — Niçin yardım etmek istemiyor­sun bana?
VLADİMİR. — Zaman zaman kendime işte so­nun geliyor diyorum. İşte o zaman bir ürpertidir alıyor beni. (Şapkasını çıkarır, içine bakar, elini içinde gezdirip, sallar, yeniden başına geçirir). Na­sıl anlatayım...? Rahatlamış ama aynı zamanda...
(gereken sözcüğü araştırır) ...aynı zamanda korku içinde. (Üstüne basarak) kor-ku-i-çin-de. (Şap­kasını yeniden çıkarıp içine bakar). Garip! (İçinden birşey düşecekmiş gibi vurur üstüne, yeniden içine bakar, sonra başına geçirir). Yapacak bir şey yok...