İnsan, aslında sorumluluğa talip olan bir varlıktır. Yani dağların dahi yüklenemediği bir sorumluluğa talip olmuş bir varlık…

İman, sınırsız bir teslimiyettir. Büyüklerimiz, “İman, koca karı imanı gibi olacak.” derlerdi. Yani sorgulamadan, tam bir sadakatle bağlanacaksın.

Bir düşünüre göre, bu dijital dünyada her “like”, “dijital âmin” gibi algılanıyor. Ancak zor zamanlar geldiğinde, bu sanal dostluklar ve takipçiler ortadan kayboluyor.

Tevfik Fikret’in de dediği gibi: “Hak bellediğin bir yolda yalnız gideceksin.”

Bir insan, aidiyet duygusunu ne kadar derin hissederse, psikolojik anlamda da o kadar dayanıklı olur.

İnsan bedeni zamanla eskir ve yıpranır, ancak kalp ve ruh eskimez. Kalbin ve ruhun bir şerefi vardır. Bu şeref dünyevi değil, ilahi bir lütuftur.

“Es-Selâmü Aleyküm” deriz, muhteşem bir selam… Hem dini hem de kültürel derinliği olan bir selamdır.

Şu anda inanılmaz bir ümitsizlik, karamsarlık pompalanıyor.

İnsanoğluna, nefsin önünü açacak bir imkan tanıdığınız zaman egosu ön plana çıkar. “Ben” der, önce. Şimdi olan da budur dünyada.

Annem derdi ki: “Evladım, Allah bizi gördüğümüzden ayırmasın.”