Kitap, adının aksine okuru pek de mutlu etmeyen, ama düşündüren bir kitap. Okudukça mutluluk kavramının aslında ne kadar göreceli olduğunu fark ettim. Roman, töre ve namus gibi kavramların insan hayatından daha önemli sayılmasını sorgularken, bunu abartısız ama etkileyici bir şekilde yapıyor.

Meryem karakteri beni en çok etkileyen kişi oldu. Çok konuşmayan ama yaşadıklarıyla insana ağırlık çöktüren bir karakter. Onun yaşadıkları, özellikle kadınların bazı toplumlarda nasıl sessizce acı çekmek zorunda bırakıldığını gösteriyor. Meryem’i okurken oldukça öfke, zaman zaman da çaresizlik hissettim.

Cemal’in değişimi bana umut verdi. Başta töreye körü körüne bağlıyken, vicdanıyla yüzleşmesi romanın en güçlü yanlarından biri. Bu bana insanların her koşulda değişme ihtimali olduğunu düşündürdü.

Profesör İrfan karakteri ise her şeye sahip olup mutlu olamayan insanları canlandırdı gözümde. Onun yalnızlığı, maddi imkanların ya da eğitimin tek başına mutluluk getirmediğini çok net gösteriyor.

Velhasıl kitap, okuru rahat ettirmeyen ama bitirdiğinde insanda iz bırakan bir kitap. Bence bu roman, sadece bir hikaye değil, insanı kendi değerlerini ve bakış açısını sorgulamaya davet eden güçlü bir eser. Tavsiye ederim.