**[Açılış Sahnesi: İstanbul’un kalabalık sokakları. Gün doğumuna doğru, hafif sisli bir sabah. Müzik eşliğinde Mehmet’in anlatımı başlar.]**
**MEHMET (Konuşma Dışı):** Aşk bazen bir ateşken, bazen de bir küle dönüşür. Benim aşkım, Zeynep’le birlikte yanıp kül oldu.
**[Kamera Mehmet’in yüzüne yaklaşıp, geçmişe döner. Genç Mehmet ve Zeynep’in ilk görüşmeleri, sokaklarda koşan adımları, gülüşleri... Kısa ama yoğun bir aşk hikayesi.]**
**[Zeynep’in hastalığı başlar. Mehmet’in iç çalkantıları, Zeynep’in umudu. Hastane sahnesi. Mehmet’in kapı önünde durduğu, ama içeri giremediği an.]**
**ZEYNEP (hasta yatakta, gözleri parlayarak):** Mehmet... Gelir misin biraz yanıma?
**[Mehmet içeri girmekte tereddüt eder. Kamera Mehmet’in yüzündeki çaresizliğe odaklanır.]**
**[Zaman geçer. Mehmet, Zeynep’in anısına şiirler yazmaya başlamıştır. Park sahnesi. Çiçekler bırakır, rüzgarla birlikte Zeynep’in sesini duyar gibi olur.]**
**[Bir gün, parkta bir kaza olur. Mehmet, olaya tanıklık eder. Çocuk yaralanır. Mehmet’in iç çalkantısı yeniden başlar.]**
**MEHMET (kendine):** Zeynep... Beni bırakma. Ama hayat devam ediyor, değil mi?
**[Ambulans gelir. Mehmet, anneye destek olur. O an, Zeynep’in bıraktığı güçle yeniden hayata tutunmaya karar verir.]**
**[Finalde Mehmet, “Aşkın Külleri” adlı şiir kitabını çıkarır. Kitap, başkalarına umut olur.]**
**[Son sahne: Bir sabah. Mehmet uyanamaz. Deprem gelir, her şey yıkılır. Mehmet enkaz altında kalır. Hayatı burada sona erer.]**
**MEHMET (Konuşma Dışı):** Aşkım kül oldu ama ruhuma dokundu. Zeynep... Seninle birlikte doğdum, seninle birlikte yok oldum.
**[Kamera yavaşça gökyüzüne çıkar. Rüzgar eser. Müzik hafifçe çalar. Zeynep’in gülüşü bir anlığına bulutlarda belirir.]**
**YAZI EKRANA GELİR:** **AŞKIN KÜLLERİ** Gerçek aşk asla yok olmaz... Sadece dönüşür.