Dört bir yanımızdan zurna sesi gelirse kulaklarımızdan içimize oluk oluk yumuşak, tatlı, hüzünlü makamlar akıtılırsa bütün ömrümüz türkü mırıldanmakla geçer. En büyük keyfi, türkü söylemekte bulursak içimizdeki sert coşkunluk, demirin ateşte yumuşadığı gibi yumuşar. İşe yaramaz, kaba bir şeyken yararlı bir hâle gelir. Ama böyle sürüp giderse bundan bıkacak yerde kendimizden geçersek içimizdeki bu güç büsbütün yumuşar, erir. Sonunda yiğitliğimiz de yok olur. İçi bu derece gevşemiş bir insandan da sünepe bir savaşçı çıkar.