TEDAVİ

TEDAVİ 5. GÜN
Her şey küçük kızının tek bir sorusu ile başlamıştı. Sabahın erken saatinde kalkmış evden çıkacakken karşısında sarı ve seyrek saçlarını kaşıyarak duran kızı “O kadını çıkardınız mı baba?” diye sormuştu.
“Hangi kadını bebeğim?”
Dudağını bükerek bıkkınlıkla cevap vermişti. “Şu kuyudaki kadını.”
“Neden bahsettiğini bilmiyorum.” Soran gözlerle bakmıştı ama beden dilini okuyamayan kızı bunu anlamamıştı. Diz çöküp onunla göz göze geldi. Çok yorgun ve uykusuz görünüyordu. “Saat daha çok erken biraz daha uyumaya ne dersin?”
Omzunu silken kızı başını önüne eğip fısıltıya yakın bir sesle, "Uyuyamıyorum," diyebilmişti. Kızını uyuyana kadar onunla kalma sözüyle yatağına gitmeye ikna etmiş, fakat bir türlü uyuyamadığını fark etmişti. İşe gitmesi gerektiğinden pes etmişti. "Neden uyumamak için direniyorsun?"
“Çünkü onu görmekten korkuyorum.”
“Kimi?”
“Kuyudaki kadın baba. Hani şu sarışın ve…”
Devam etmesini bekleyerek baktı küçük kızına. Son sözünü duyduğunda tüm bedeni donmuştu. Buz kesen bedeni hafif bir titreme ile sarsıldı. “Peki, en baştan anlat bakalım. Seni korkutanın ne olduğunu bulalım.” Bu, polis sorgusunun yumuşatılıp küçültülmüş haliydi. Kızından hiçbir cevap alamamıştı. Sessizlik uzayınca tekrar etmişti. Kızı hiçbir şey anlatmak istemiyor sadece hayır anlamında başını sallıyordu.
Düşüncelerinden sıyrılıp doktorun söylediklerine odaklandı. “Bazı duygularının kesin noktalarını tespit ettik.”
“Mesela?”
“Mutluluk ve heyecan.”
“Çok iyi. Beş gündür sadece mutluluk ve heyecan mı?”
“Size uzun bir süreç olabileceğini söylediğimden eminim.”
Doktorla tartışmak ve başa dönmek istemiyordu. Tek derdi bir an önce küçük kızını almak ve buradan gitmekti. İyileşmiş olarak. Eskisi gibi güldüğünü görmek istiyordu.