Sevgi temayülünden doğan eylemler insani çabalardan neşet etmez. Elemle ve kederle birlikte gelseler dahi, Tanrı'ya itaatimize mündemiç eylem alanında bizler edilgenizdir. Etkin bir insani çabayla aşacağımız değil, sabırla, tevekkül ve takât ile aşabileceğimiz bir oluşlar dünyasındayız.

Bir çocuğu kaybettiğİnizi ne zaman anlarsınız? Tek bir anıdan müteşekkil olamaz, bu küçük aşamalarda gerçekleşen bir şey. Tuhaf, küçük değişiklikler, farkına bile varılmayan detaylar. Fakat mutlaka bir başlangıç noktası olmalı, aniden sıçrayan bir mesafe. Aile ve çocuk arasında bir uçurum. Bu uçurum bir kez oluştu mu kopuş sadece devam eder. Çünkü en başından yoktur, değil mi?