Histriyonik kişilikler, çevrelerindeki insanları göklere çıkarma ya da yerin dibine batırma eğilimi gösterirler. Neden? Çünkü, belki gerçek hayatta deneyemedikleri yoğun heyecanların arayışı içindedirler.

Bazen sonu acı verdiği için bile mutluluğa sadık kalmaz bellek. Gerçek mutluluğun yalnızca sonsuza kadar sürmesi beklendiği için mi? Bilincine ve farkına varılmamış bile olsa, ancak daima acı vermiş bir şeyin acıyla sona erebileceğine inanıldığı için mi? Ama bilincine ve farkına varılmamış acı nedir ki?