Altıncı Şehir

Bizim nesil dış dünyayı sinema perdelerinden tanımıştır: Aya ilk
insanın ayak basışını, 1966 Dünya Futbol Kupası finallerini ve "Batı dedikleri"ni sinemayla öğrendik. Avrupa'da ortaçağın ne demek olduğunu, uzak denizlerin ve diyarların fethini, papalarla kralların çatışmasını, engizisyonu ve tabiî Amerikan tarihinin ana hatlarını böylece hıfzettik. Bu tedrisat esnasında yanlış şeyler öğrendiğimiz
olmuyor değildi: Zencilerin yamyamlığını, beyaz adamın medeniliğini, Kızılderililerin vahşetini, Çinlilerin sinsi kalleşliğini bize sinema
öğretmiştir (!). Meselâ Alamo kalesine saldıran Meksikalıların neden alçak olduklarını hâlâ bilemem.

Sinema yönetimi ile seyirciler arasında çoğunlukla nahoş, ama
nadiren de hoş vakalar cereyan ederdi. Herhalde Tan sinemasında olsa gerek, filmin tam orta yerinde şöyle bir anons yapıldığını duymuştuk:
- Ulan sayın seyirciler! Balkondan cigara içüp kesmüklerini aşşağa
atıyorsunuz. Altta oturan beylerin değirmi tengürşenklerine düşüp
yakıyor. Eşşekliğin lüzumu yoktur. Teşekkür ederiz!..

"Ben Sivas’ı seviyorum" derken uzun uzun düşündüm: "Beni
buraya bağlayan alışkanlıklarım mıdır, yoksa başka birşey mi?" diye. Kararımı burada değil, başka yerlerde verdim; güzel şehirlerde; iklimiyle, tabiatıyla, güzellikleriyle insanı sarıp sarmalayan, Sivas’tan
daha güzel, daha gelişmiş yerlerde de düşündüm Sivas’ı. Sonuç hep aynıydı; Sivas’a dönmek gibisi yoktu ve şair yine onikiden vurmuştu.